Dutchies in New Zealand 2018

Woensdag 21 en donderdag 22 Februari - De terugreis

04.10u op de deur van de camper gaat het beschaaft, nok nok wake up!! Zoals afgesproken wekt Jason ons. Wij kruipen ons nestje voor de laatste keer uit en Jason zet voor ons een lekker bakje thee. Kijkje van uit de camper in de keuken van Jason!

Om 05.00u nemen we afscheid van hem, hij moet gaan werken bij Mc Donalds. Hij is supervisor van 4 filialen in Christchurch. Wat een tijden!! Wij ruimen de camper op, al het linnen en beddengoed gaat weer in 4 grote plastic zakken. De laatste persoonlijke spullen worden in de reistassen gepropt, hier mochten we de logeerkamer voor gebruiken, het is niet minder geworden. Tegen 05.45u komt ook Rosalie met de kindertjes uit bed, nog even ons rommelen aanzien. Het is nog steeds regenachtig. Tegen 06.30u hebben we alle tassen in de camper geladen en rijden we na een hartelijk afscheid van Rosalie, Penelope en Lillian naar Wendekreisen, de camper verhuurder. De inspectie daar, houdt nagenoeg niets in en binnen 10 minuten zitten we in een busje op weg naar het vliegveld.

Daar zijn we om kwart over zeven. Even uitzoeken hoe we de reistassen meteen kunnen droppen en dan begint het wachten.

We ontbijten wat en wachten geduldig op de eerste vlucht, Christchurch- Auckland van het zuider- naar noorder-eiland van 11.00u tot 12.45u met een Airbus 320, 180 personen.

Van de beloofde wind stoten / cycloon, merken we heel weinig. We glijden weer rustig, in het zonnetje, over de zachte witte deken.

De volgende vlucht vertrekt om 15.00u. Wij moeten daarvoor wel zelf van het nationale naar het internationale vliegveld lopen. De ruimbagage vindt klaarblijkelijk zijn eigen weg!

Lekker even de beentjes strekken. En dan begint het circus van handbagage controle weer opnieuw. Riemen, tel. horloges enz. af…… door het poortje……. en weer “aankleden”.

Nog zes van dergelijke diners voor we thuis zijn te gaan, ze smaakten ons best.

Tijdens deze vlucht is een passagier goed ziek geworden zodat er omgeroepen werd of er een arts aan boord was. Bij aankomst in Hongkong is de man onder begeleiding uit het vliegtuig gegaan. Dus het zal wel weer goed met hem gaan. Na bijna 12 uur in dit toestel, een B777-300 ER , gezeten te hebben, met z’n vijven langs elkaar, wandelen we door de passen controle.



De luchthaven van Hongkong, veruit de grootste vrachtluchthaven ter wereld, ligt op het grootste kunstmatige eiland dat ooit gebaggerd werd, net voor de kust van Hongkong, ten westen van Kowloon. Bij de bouw van dit eiland, kwam veel Nederlandse hulp kijken, vanwege de ruime ervaring met water. Twee kleine eilandjes vlak voor de kust van Lantau dienden als startpunt. De rotsachtige eilandjes werden afgevlakt en het vrijgekomen materiaal werd in de tussenliggende zee gestort als basis voor het eiland.

Het was ons op de heenweg ook al opgevallen dat er in Hongkong zoveel mensen met een mondkapje lopen.

En dan meteen weer terug naar gate 67, waar we ook aangekomen zijn. We gaan straks weer hetzelfde toestel in. Even toiletteren, nog een hapje nemen, totaal hebben we ruim twee en een half uur voordat we weer door de gate gaan, nu alleen een ander plekje, langs het raam 3 op een rij en daarachter ook langs het raam 2 plaatsen. Ook voor deze vlucht volgen we weer het bekende ritueel….alles weer uitpakken… scannen…..sommigen fouilleren… en weer aankleden. Deze vlucht gaat ook 11 uur en 40 minuten duren, dus weer een lange zit. Maar hopen dat we een flink stuk ervan kunnen slapen. Moet kunnen want nu zijn we al 24 uur wakker, dan weer bijna 12 uur vliegen, bagage ophalen en met het busje weer naar ons hopelijk opgewarmde huisje.

bovenstaand afgebeeld de twee lange vluchten die er nu op zitten. Gelukkig hebben we allemaal toch redelijk wat geslapen in het vliegtuig. De rest van de tijd vulden we met lezen spelletjes op het scherm of films kijken.

Om 06.00u landen we op Schiphol airport. Nadat de piloot ons gewaarschuwd had, buiten temperatuur 0 graden, maar het is droog dus niet klagen. Zal wel even wennen zijn na zes weken bijna alleen maar zon en hoge temperaturen.

We worden opgehaald door Taxi van Helvoort uit Gemert, met een mooi nieuw busje. Onder de mooie opkomende zonnestralen worden we rond 09.00 uur weer in Geldrop en Deurne afgezet.

We kunnen weer terug kijken op een zeer geslaagde vakantie en familie en kennissen bezoek, met heel mooi weer en geen tegenslagen als pech of ziekte.

We hebben deze vakantie 7383 km gereden met de camper. Volgens de Road Atlas zou dat gemiddeld een dikke vier uur auto rijden per dag zijn.

De tas kan weer leeg gemaakt worden en voor even de zolder op.

Chapeau, petje af voor ons allen het liep weer gesmeerd met 5 man in een zes persoons camper.

Deze blog, welke in zijn geheel, inclusief reacties, is af te drukken, zullen we dan ook nog regelmatig met veel plezier doorlezen.

Wij; Yvonne, Marcel, Joop, Annie, en Ben hopen dat de “volgers” met veel plezier ons gevolgd hebben.

Dinsdag 20 Februari - Het onvermijdelijke afscheid



Al vroeg in de nacht is het zachtjes gaan regenen. Zo tegen half negen komt er heel langzaam wat beweging in ons karretje. Het is goed bewolkt en het regent nog steeds. De ochtend gaat voorbij met ontbijten (binnen bij Rosalie) omdat in de camper de verhuizing is begonnen.



Er worden kasten leeg geladen en reistassen gevuld in de logeerkamer, wat gedoucht enz. enz. Basil de hond weet zijn plaats, niet binnen, zeker met dit weer.

Joop heeft de camper gestald pal voor de garagedeur zodat we niet de hele tijd door het natte gras of zand moeten, voor we naar binnen gaan.

Zo tegen 13.00u heeft iedereen zijn persoonlijke spullen zoveel mogelijk in de reistas geladen en rijden we aan om de Lpg tank te vullen, toilet en waste water lozen.

Dan pikken we een pie en nemen wat gebak mee voor Miep. We gaan voor de laatste keer naar Miep en dus ook afscheid nemen. Voordat we aan de koffie gaan stellen we de voordeur, met hele aparte afstel mogelijkheid, even goed af, want deze schaaft over de grond al zolang we daar komen. Oh wat is ze ons weer dankbaar. Ze had vannacht niet goed geslapen, mogelijk door de vele indrukken van het bezoek gisteren. Maar ze was wel heel blij dat ze Annie en Adrie gesproken heeft. Ook was ze heel blij met de mooie pot met bloeiende planten die ze van Pedro, een mede eigenaar van voorheen haar kwekerij, gekregen had.

Tegen half vijf nemen we afscheid van Miep maar niet voordat we met z’n allen nog een keer op de foto gaan.

Dan hollen we naar de camper want het regent onafgebroken de hele dag al, en het gaat alleen maar harder regenen.

De stoepranden zijn hier en daar al niet meer te zien, zo hoog staat het water. Voor de laatste keer passeren we de Koe(n) tunnel en parkeren na 20 min. weer op nr. 95 bij R&J.

Jason en de kindertjes zijn ook weer thuis. Hij vraagt zich af of iedereen vanavond wel bij het afscheidsdiner kan komen, in verband met het vele water wat er valt. Wij hebben vandaag digitaal de laatste vliegtuig stoelen kunnen vast leggen. Christchurch–Auckland, Auckland–Hongkong en Hongkong–Amsterdam.

Na het afscheid nemen van de kids (die niet mee gaan dineren) en oma (moeder van Jason) komt babysitten, vertrekken wij tegen 18:00 uur gezamenlijk naar Kaiapoi waar we met Rosalie, Jason, Natasha, Michaela en Scott, bij de japanner gaan eten.

Wij hadden ze uitgenodigd voor een afsluitend diner. We hebben gezellig met z’n tienen rond de bakplaat gezeten waar de kok op een gezellige wijze de maaltijd bereidde.



Aan het eind kregen we nog wat cadeautjes van de Kiwi’s overhandigd.

Dan komt ook hier het onvermijdelijke afscheid met de nodige traantjes.

Op de terugweg ook de camper met diesel nog even afgetankt.

Nu zitten we bij Rosalie dit verhaal te schrijven en drinken nog een kopje thee. Morgenvroeg zal ook hier het onontkoombare afscheid volgen, maar dat krijgen jullie te lezen zodra we weer thuis zijn.

We lazen net in een reactie dat jullie ook al van het slechte weer vernamen in het Nederlandse nieuws. De cycloon heeft voor vandaag voor de hele dag flinke regen gezorgd, maar vooralsnog geen problemen voor onze vlucht. We houden het weer en de vluchtinfo in de gaten.


Maandag 19 februari - Bezoek met Miep aan Annie en Adrie en een bezoek aan de nursery

Weer lekker ontbeten terwijl het regelmatig hard waait. Maar het zonnetje laat weer goed van zich voelen. Vanmiddag rond een uur of 1 zouden we met Miep naar Adrie en Annie gaan, tenminste als we ze nu, na drie keer afspreken, wel over de drempel krijgen. Bijna 92 en dan bij mensen op visite waar ze al jaren niet is geweest brengt toch wat spanning met zich mee.

De tijd die we nog hebben voor 1 uur vult Yvonne door de foto’s van het verjaardagsfeest van zaterdag te bewerken en op stick zetten voor Natasha. Nog wat aan het blog werken, boekje lezen enz. sommige in de schaduw andere in de zon, maar die is zo heet dat je wel regelmatig moet wentelen als je niet vuurrood wil worden. Ongeveer half één geluncht en op naar Miep en dan door naar de Nederland ave. Miep stond al te wachten met haar tasje en zonder een blijk van angst neemt ze plaats achter in de camper.

Eenmaal bij Annie aangekomen is het ijs snel gebroken en zitten ze gezellig samen op de bank te kletsen over vroeger enz.

Als Adrie wat later met Marcel en Joop binnen komt en Adrie ziet Miep op de bank zitten kletsen, roept dat bij hem duidelijk veel emoties op, maar even later als Annie koffie gaat zetten, is hij het die langs Miep gezellig zit te keuvelen.

Onder het genot van wat bakjes koffie met cake of muffins wordt er stevig gebuurt.

Ook de dochter van Annie en Adrie komt nog even langs, zij heeft in haar kinderjaren ook bij Kees en Miep gewerkt (plantjes verspenen voor 0,50 ct per kistje). Rond 16.30 nemen we afscheid en vertellen Miep onder wege, dat we even op de nieuwe kwekerij langs gaan. Zij kan het heel goed vinden met Pedro, een van de nieuwe eigenaren. Maar dan blijkt dat ze toch te moe is van alle indrukken en het kletsen, soms Engels en dan weer Nederlands. Annie en Adrie praten thuis altijd Nederlands tegen elkaar. Bij de kwekerij gaat Pedro meteen naar buiten om Miep in de camper te begroeten.

Annie blijft met haar in de camper en Marcel, Joop, Yvonne en Ik (Ben) krijgen weer een kleine rond leiding door de grote kwekerij. We krijgen wat uitleg over een heel nieuwe dak constructie, de dakramen die vroeger een stuk open kantelde, worden nu geheel automatisch 90 graden opengezet. Hierdoor koelt het zo goed af dat de planten niet meer naar buiten gesjouwd hoeven te worden om te “harden”, dat scheelt weer veel werk. De kwekerij is snel gegroeid met alle automatisering. Afgelopen jaar hebben ze een dag gehad waarbij ze, in een dag net zoveel planten verkochten, als in 1991 in het hele jaar verkocht werden. Ze hebben nu 280 werknemers die ze soms zelf gaan werven op de Filipijnen, dit blijken heel goede en betrouwbare medewerk(st)ers te zijn.

Tijdens de rondleiding wordt ook uitgelegd dat er wel problemen waren met een nieuwe kas. Het nieuwe dak systeem komt uit de USA. In Nieuw Zeeland is daarvoor speciaal een kassenbouwer opgeleid en supplier geworden. Echter hebben de delen 3 jaar buiten gelegen i.v.m. vergunningen e.d. Hierna is te snel de kas opgebouwd en niet genoeg rekening gehouden met het uitzetten van de metalen, en was de uitlijning van de goten ook slecht. Er braken ramen door teveel mechanische spanning en spoelde de planten weg. Hier waren ze natuurlijk niet blij mee en dus moet de leverancier weer aan het werk. Tijdens de rondgang komen we ook in de werkplaats waar de tractor van Case staat, deze werd nu hersteld door een stagaire.

Pedro dook onder de werkbank en haalde een staalplaat met het logo van Jorna’s Nurseries, het tegenwoordige Zealandia.

De plaat werd gebruikt op de trolly’s waar de plantenbakken op staan. Hij had er nog 30 en wij mochten er ook een meenemen. Hij heeft Miep ook belooft er een te bezorgen en met zijn vader Trudo langs te gaan bij Miep. Ook vraagt hij of Miep nog planten nodig heeft en aarzelend vraagt ze, kan dat dan? Waarop Pedro aangeeft de directeur te zijn en dat dat dus zeker kan.


Hierna hebben we Miep thuis afgezet en verteld morgen gepast afscheid te komen nemen. Het was ondertussen al 18:00 en eigenlijk was dit te laat voor Miep. Wij zijn vertrokken naar de Pizza Hut en hebben een paar lekkere pizza’s weggewerkt.

Rond 22:00 zijn we ons lekkere bedje ingekropen.

Zondag 18 Februari - Op bezoek bij Mark.

Rond achten zijn we allen weer wakker en aangezien we om 11:00 verwacht worden bij Mark, vader van Natasha, Francine, Michaela en Rosalie, gaan we uit bed en ontbijten wat. Tijdens het dekken van de tafel wordt er op de camper geklopt. Staat een dame in sportoutfit voor de camper, welke indringend mededeelt dat we hier niet mochten overnachten. Wij verbaasd en geven aan dat we toestemming hadden, waarop zij vraagt van wie. Wij geven aan op het feestje geweest te zijn en dat dat aan de uitbater gevraagd is. Geen probleem. Zij reageert een beetje boos, met het verhaal dat de uitbater daar niets over te zeggen heeft en dat zij alleen huurder zijn. Ze vraagt wat onze verdere bedoelingen zijn en aangezien we aangeven niet langer te blijven, vertrekt ze weer. Na het ontbijt snel even langs de pinautomaat om het verschuldigde bedrag pinnen van de vorige avond opgelopen schuld, even de boodschapjes doen en dan door naar Mark. Bij Mark worden we ontvangen en krijgen een rondleiding door het huis en de tuin. Dit huis is afgelopen december vernoemd en beschreven in een woonmagazine. Ze hebben dit huis zelf opgeknapt en de Before and After pictures worden bekeken.

De koffie wordt gezet en de vanmorgen gebakken chocolade muffins komen op het terras in het lekkere zonnetje tevoorschijn. We kletsen lekker bij en na de koffie vraagt Mark of hij ons mee mag nemen naar de rivier. We mogen kiezen of een paar man in de cabine en een paar op de laadbak of wij moeten de luxe wagen van Mark ook meenemen. We geven aan wel in de laadbak te willen en we stappen in een bijna 30 jaar oude pick-up. De Duitse herdershond was al wat langer in extase, aangezien ook hem net gevraagd is mee te gaan. Bella wist precies wat er ging gebeuren en klom al in de laadbak.

We zijn toen naar het einde van de straat gereden, waar de rivier loopt. De rivier is hier misschien wel 200 meter breed met diverse kleinere ondiepe stroompjes erin. Zodra de rivier in zicht is, stopt Mark en laat de hond los. Wij rijden de rivierbedding in en de hond volgt al snuffelend. We zoeken een paar stokken en gooien deze in het water waarop Bella er spontaan achteraan gaat. Even later stappen de tweevoeters weer in en rijden verder de rivierbedding over. De hond volgt te voet.

Op een gegeven moment stopt Mark en laad de hond in de laadbak. We kunnen hier niet verder en draaien om. Op de verharde weg stopt Mark een 500 meter voor zijn oprit en laat Bella weer los. Zij zet een sprint in naar huis. Wij er met de auto langs. Een indrukwekkende 40kmh haalt de 10 jarige hond nog wel. Bij Mark aangekomen krijgen we nog een koud drankje, waarna wij vertrekken en Mark kan gaan werken, op zondag. Hij is directeur van een basisschool en de komende 3 dagen is er een audit. Hij wil nog even wat puntjes op de i zetten.

We gaan nog even langs bij Miep om te vragen of ze morgen mee gaat naar Annie en Adrie. Goede vrienden van haar en Case. Ze geeft aan wel mee te willen en we bellen met Annie om dit af te spreken.

Na nog wat gekletst te hebben, onder het genot van een bak koffie en een koekje, rijden we terug naar Rosalie en Jason, waar sommigen nog wat felle zon pikken. Yvonne niet! Zij heeft vanmorgen al genoeg zon gezien, zo aan haar rode kleurtje te zien! Zij gaat de foto’s van Natasha’s Big Three-Oh party uitzoeken. Ik, Marcel, start met het schrijven van de verhalen van de afgelopen 4 dagen. We lopen weer wat uit. Ben is bezig met schrijven en zoeken van foto’s !

Zaterdag 17 Februari - Willowbank Zoo and Natasha's big Three-Oh Party

Rond 10:00 rijden wij achter de auto aan, van Rosalie en Jason met de kids, richting Willowbanks. Vandaag gaan we met ons negenen naar een kleine dierentuin in Christchurch; Willowbank Wildlife Reserve.

Een dierentuintje gelegen in een prachtig stuk natuur. Aangekleed met oude gebouwtjes en oude machines. Ook hebben ze hier een Kiwi ruimte, let wel, de Kiwi vogel. Nou ja vogel! Deze kan niet vliegen. Het vliegen zijn ze lang geleden verleerd. Ze zoeken namelijk met hun lange snavel, met zeer reukgevoelige neus, in de grond naar insecten. Ze hadden geen vijanden en hoefden dus ook niet te kunnen vluchten. Hierdoor zijn ze het vliegen verleerd. Echter de nieuwe settlers uit met name Europa hebben vele nieuwe dieren ingevoerd onder andere de Possum. Dit dier is een grote bedreiging voor de Kiwi vogel. Men is dus nu ok volop bezig meer Kiwi’s in de natuur te krijgen. Dit doet men door de eieren weg te halen uit de natuur en de vogels uit te laten komen in gevangenschap. Als ze groot genoeg zijn worden ze weer uitgezet en hebben zo een beter overlevingskans. Ook zijn er verschillende programma’s om de Possums te bestrijden.

Na 3 uurtjes zijn we het park rond en nemen een klein hapje te eten en drinken.

Als dit op is, vertrekken Rosalie en Jason met de kids om hun eigen ding te doen en gaan wij naar het International Antarctic Centre. Vanuit NZ worden ook expedities naar de zuidpool gedaan en in dit centrum kun je daar allerlei uitleg over krijgen en ook ervaren hoe koud het daar kan zijn. Er is daar een koelcel/windtunnel gemaakt, waar je een dikke jas kunt lenen om het zuidpool klimaat te ervaren. Ook kun je er een Hagglund Ride doen.

Je wordt dan rond gereden met een poolexpeditie rupsvoertuig over een speciaal parkoers. We lopen even de souvenirshop in om te kijken of ze er nog mooie jassen hebben. Helaas niet in mijn (Marcel) maat en met alleen een lege (nieuwe) portemonnee verlaten we de shop.

We rijden nog een rondje door de stad, aangezien Ben nog even langs de Memorial Wall, ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de aardbeving en naar de plaats waar het TVNZ gebouw gestaan heeft, wilde.

De Memorial Wall is een stukje kade van de Avon River, welke door het centrum van Christchurch loopt. Hier is een wand gebouwd van marmer met daarin de namen van de ruim 180 slachtoffers van de beide aardbevingen.

Dit aantal is zo hoog, voornamelijk doordat het flatgebouw van TVNZ, grotendeels instortte. Hierbij stierven 115 personen. In dit gebouw waren studio’s en werd de broadcasting gedaan van TVNZ. Op de lege plaats van dit gebouw staat nu een tijdelijk herdenk kunststuk. Bestaande uit 185 stoelen ter nagedachtenis aan de doden van de beide aardbevingen.

Allemaal verschillende stoelen, bureaustoelen, fauteuils, krukken, noem maar op. Allen geheel wit gespoten. De verschillende stoelen duiden op de verschillende personages van de slachtoffers. De bedoeling is om hier een blijvende herdenkingsplaats te maken. Dit TVNZ gebouw bleek al bij de bouw omstreden. Het gebouw zou niet aardbeving bestendig zijn, maar er werd toch gebouwd.

Na het bezoeken van de beide herdenkingsplekken, hebben we de boodschappen gedaan en even verderop een soort gemeente werf bezocht om de camper van afvalvloeistoffen te ontdoen. Nog even tanken en op naar Hugo ‘Manor’. Waar we ons klaar konden maken voor Natasha’s BIG Three-Oh Party. Ze wordt binnenkort 30 en heeft het feestje na voren gezet omdat een paar van haar vriendinnen en wij, The Dutchies, nu in Nieuw Zeeland zijn. Ze geeft een feestje in de kantine van de plaatselijk Rugby en Squashclub. Wij mogen iets eerder komen, omdat Natasha gevraagd heeft of Yvonne foto’s wil maken van de binnenkomst van haar gasten. Ze heeft de gasten verzocht om in 1920 Charleston stijl te komen.

Ook wij hebben iets gedaan om een beetje in stijl te zijn. misschien zien jullie hiervan iets op de foto’s. wie weet!

Toen we aan de bar een drankje wilde bestellen, kreeg Joop meteen de rekening van onze drankjes. Wij hadden hier niet echt op gerekend en heb ik (Marcel) maar snel de creditcard uit de camper gehaald. Echter deze club accepteert geen creditcard en aangezien onze pinpassen in Nieuw Zeeland niet werken in winkels, maar alleen in geldautomaten, hadden we een probleem. Yvonne had vanmorgen bijna al haar cash geld uitgegeven aangezien we over 3 dagen weg zijn. We hadden nog net genoeg voor het eerste rondje. Mark, de vader van Natasha, Rosalie, Michaela en Francine kreeg dit mee en gaf ons meteen zijn laatste beetje cash geld te leen. Later op de avond heeft hij nog wat wisselgeld gevraagd bij de kassa, toen hij zijn drankjes met zijn pinpas betaalde en kregen we nog wat geld en dus waren de drankjes deze avond geen probleem. We hebben dit geld de dag erop netjes terug gegeven, wat Mark in eerste instantie weigerde aangezien het zijn dochters feestje was en wij hun speciale gasten. We waren in eerste instantie wel een beetje verbaasd, maar ja Nieuw Zeelandse feestjes. Ook werd hier trouwens, gebruik gemaakt van het “bring your own” principe. Er waren mensen met chips, tomaten, kaasjes en andere snacks. Ik vermoed dat ook de 2 rondes kleine Pies door een van de gasten waren meegenomen.

Ondertussen nam Yvonne van de gasten statie foto's.

Halverwege de avond nam Natasha het woord en vroeg aan iedereen in de twee foto albums van haar wat te willen plaatsen. 1 Album was van haar geboorte tot haar 21ste en het tweede van 21 tot 30.

Vol met foto’s van belangrijke gebeurtenissen waarna ze haar beste vriendin, Michelle, aankondigde. Michelle vertelde over haar band, sterker dan vriendinnen en meer als zussen. Natasha nam wederom het woord en toen ze te emotioneel werd vanwege het overlijden van haar moeder in 2006, nam Mark, haar vader, snel het woord over door met een leuke anekdote over moeder Helen het verhaal positief af te sluiten. Onder het genot van een drankje en de nodige snacks hebben we met diverse mensen bijgepraat. O.a. de opa en oma van Natasha van haar vaders zijde en diverse andere, voor ons, bekende en minder bekende. Rond middernacht kwam Natasha iedereen vertellen dat de bar over een half uur zou gaan sluiten en dus hebben we nog maar een drankje besteld. Tegen enen zijn we naar ons bedje vertrokken, welke we voor deze nacht mochten laten staan op de parking van de club.

vrijdag 16 februari - Op bezoek bij Diny Jorna ( zus van Case)

Vandaag hebben we Diny gebeld en afgesproken om met (indien mogelijk) Miep naar Diny en Bert te gaan. Diny is de zus van Kees (hier in NZ schrijf je Case), de overleden man van Miep. Zij wonen ongeveer een half uurtje van Miep vandaan in Christchurch. We waren rond 11:00 bij Miep, om te vragen of ze mee ging naar Diny. Maar helaas niemand thuis. Na rondvraag in de gezamenlijke ontmoetingsruimte, bleek dat ze boodschappen was gaan doen. Dit noemen ze daar Miss Daisy. Er rijdt dan een busje, met daarin de gepensioneerden, naar de supermarkt en terug. Een van de medewerkers gaf aan dat ze Miep rond 12 uur terug verwachte. We zijn dus maar even naar het centrum gereden om daar de foto, welke we gisteren vlak voor sluitingstijd bij de fotograaf ingeleverd hadden, op te halen. Hierna weer terug naar Miep, maar ze was nog niet thuis. Aangezien we weer opvielen met onze grote camper, kwam de medewerkster weer informeren. Bij navraag bij een overbuurman bleek Miep naar een Totaryclub gegaan te zijn. Bij de Totaryclub, worden de ouderen vermaakt met spelletjes en ‘sporten’ voor ouderen. Ze zou dus voorlopig niet terug komen. We hebben toen maar besloten zonder Miep op bezoek te gaan bij Diny en Bert. Een klein half uurtje later staan we voor een oud, maar heel mooi Engelse stijl houten huis, waar we hartelijk ontvangen worden.

Ook wij kennen Diny al sinds de beginjaren negentig. Echter is dit huis voor ons nieuw. Bert is namelijk Diny’s vriend, nadat haar man is overleden. Er wordt koffie gezet, met slagroom. En de sandwiches worden door Diny en Annie gemaakt. Ook de krentenkoekjes en chocolade komen op tafel te staan en de lunch kan beginnen. Er wordt volop verteld over de 2 grote aardbevingen van september 2010 en februari 2011. Miep was op bezoek bij Diny tijdens de beving van februari. Miep werd door Bert mee getrokken onder de deuropening langs de stenen schoorsteen. Diny stond 3 meter verderop in de keuken en greep de koelkast vast. Hierbij is de schoorsteen flink verschoven en was de deurstijl gebroken/weggevallen, maar Miep en Bert hadden niets. Diny stond in de keuken, waar een deel van het plafond, welke vastzat aan de schoorsteen, naar beneden kwam. Aan dit plafond hing een ornament van gips, welke zij op haar arm kreeg met flinke blauwe plekken als resultaat. Case was gewoon thuis, 30km verderop, en had wel gemerkt dat er een beving was, maar verder niets en dacht eigenlijk dat het wel meeviel. Tot hij Miep weer op ging halen bij Diny en onderweg de resultaten zag van de aardbeving. Bert, zelf bouwvakker/timmerman, heeft zelf alles in en aan huis hersteld. Ondertussen is hij nu 82 en zat dus op hoge leeftijd nog op het dak. Bert vertelde dan zijn dochter gezegd had dat hij niet meer zelf het dak op mocht, anders sprak ze nooit meer met hem. Op een dag werd er op straat gefloten, terwijl hij aan het werk was bij de schoorsteen. Eerst schonk hij geen aandacht, maar toen herhaaldelijk werd gefloten, bleek dat zijn dochter voor het huis stond, waarop Bert riep ik sta niet op het dak, maar zit onder het dakbeschot de schoorsteen te herbouwen. De relatie was dus gered. Bert was op het moment, dat wij aankwamen niet thuis, hij was gaan zeilen. Hij heeft zelf tot een jaar of 10 terug een zeilbootje gehad en is overgestapt op miniatuur zeilen. Hij maakt deze radiografisch bestuurde bootjes ook zelf. Een handig mannetje dus. Tegen vijven zijn we vertrokken en zijn we naar onze uitvalsbasis bij Rosalie en Jason in de achtertuin gegaan. Na het eten hebben we de fles wijn en de ingelijste foto aangeboden.


Zij vonden dit een dankbaar gebaar en na het nuttigen van een wijntje of biertje en vermaak door de spelende kleintjes, zijn we naar ons campertje in de achtertuin gelopen.

Donderdag 15 februari - bezoek aan Winery en Brewery

Vandaag zijn we lekker rustig opgestart. We hebben de natte was van gisteren, na de Cave Stream Walk, en de overige was gedaan. Waarschijnlijk alweer de laatste keer wassen in Nieuw Zeeland. Aangezien we komende woensdag al weer terug vliegen naar het koude Nederland. Ja we volgen het weer en nieuws regelmatig. Nadat de eerste was droog was en de tweede was hing te drogen zijn we, na de middag, vertrokken naar een Winery en Brewery. Een goede 40km noordelijk van onze uitvalsbasis, ligt de Waipara Hills Winery.

Hier hebben we diverse soorten riesling en rode wijnen geproefd. De een lekkerder als de ander. De vinoloog legde bij iedere soort netjes uit, wat de eigenschappen waren en hoe de wijn tot stand gekomen is. Na het proeven, hebben we hier een fles wijn gekocht, om cadeau te doen aan Rosalie en Jason.

Op de terugweg, hadden we ook nog een bierbrouwer gepland, aangezien deze pas om 15:00 open ging. We stonden mooi op tijd voor de deur, welke juist open ging. We hadden gebeld voor een rondleiding en wisten dat de Brouwster zelf op vakantie was, maar dat er wel een rondleiding mogelijk was. Deze kregen we van een jonge knul (waarschijnlijk de zoon van de eigenaresse) die daar ook werkt en van het proces toch echt wel een en ander wist. Ze hadden in de afgelopen maanden een nieuwe installatie geplaatst, welke de capaciteit van 600 ltr naar 1800 ltr verhoogde.

Echter werd er nu meer extract uit de hop gehaald, waardoor men besloten had niet de volle capaciteit van de installatie te gaan gebruiken. Na de uitleg van ongeveer een 30 minuten, hebben we in de bar nog een paar biertjes geproefd.

De ene viel beter in de smaak als de andere. Ze hadden 16 soorten bier, op de tap zitten. Welke allen daar gebrouwd worden.

Ze hadden hier ook een tap voor gemeente pils


Welke allen daar gebrouwd worden. Een deel van de bieren, had een naam waaruit op te maken was dat deze uit Europese landen kwamen. Echter werden deze bieren in deze brouwerij geproduceerd, volgens de wijze/recepten van bijvoorbeeld België en Slowakije. Nadat we weer in Rangiora waren, hebben we de foto voor Rosalie en haar gezin, ingeleverd bij de plaatselijke fotograaf. Aangezien het al vijf voor vijf was, konden we de foto de volgende dag vanaf 10:30 ophalen. We zijn naar onze uitvalsbasis vertrokken en hebben na het eten nog even bij Rosalie, Jason en de kids gezeten. Aangezien zij de volgende dag er weer op tijd uit moesten om te gaan werken hebben wij ze op tijd verlaten en hebben in ons campertje nog wat gedronken.

Woensdag 14 Februari - Naar Arthurs Pass met Michaela en Scott

Al voor 7 uur begint het gerommel al in onze gezamenlijke slaapkamer.

Vandaag is de planning dat we met Michaela en Scott op stap gaan.

Van Rangiora naar Arthurs Pass. En daar wat activiteiten ondernemen. Eerst nog even brood en het belangrijkste, de twee snoeptrommels weer bij vullen en dan naar Michaela en Scott, die hadden de rugzak al gevuld klaar staan, dus hup om 8.30 uur de camper in en wegwezen de Arthur’s Pass op. Het zonnetje is nog achter de witte bewolking, en gisteren op TV gezien dat het mogelijk kan gaan regenen in het midden en westen. Na een70 tal km. draait Marcel linksaf richting het Lake Lyndon , waarom ? Dat blijkt op verzoek van Michaela en Scott gedaan te zijn. We rijden een vijftal km een mooi breed dal in en dan wordt er gestopt langs het meer.

Dan krijgen we te horen dat een klein eindje verderop op een punt in het water Scott, Michaela daar ten huwelijk heeft gevraagd. Zij wonen al meer dan 5 jaar samen maar toch reden voor een engagement party dat gehouden is toen wij nog op het Noorder eiland zaten. In de korte tijd dat we hier staan komt toch de zon er weer stevig door, en in de loop van de dag laat hij ons ook niet meer in de steek.

We gaan weer door naar Castle Hill . Dit is een aantal kort bij elkaar liggende grote stenen op een berg, waar je kunt opklimmen, heel typisch hier en hoe ontstaan ??? Annie gaat de klim niet aan. De andere gaan eerst de wandeling naar de “stenen” doen en dan de klim. Marcel blijft eerst nog beneden om van daar af ons op de top te fotograferen. Als wij boven komen is het toch even slikken en zijn we niet allemaal even enthousiast om naar de afzetting loze rand te schuifelen. Wat een diepte zonder maar een takje voor je. En wat denk je, die schijtert van een Joop durft niet op het einde van de stevige steen te komen staan. wel Bungy jumpen en Skydiven etc. etc. Dus mag hij niet op de foto.

Via een ander pad gaan we weer naar beneden. Hier gebruiken we de lunch in de vrije natuur.

Als we na 55 km. bij Arthurs Pass aankomen, parkeren we bij de voet van de Punch Bowl waterval. Vanuit de verte zie je daar al wat van. Maar het is nog een hele wandeling en zeker klimpartij voor nodig om op het “uitkijk schavotje ”te komen. Eerst ruim 200 treden naar boven dan weer 76 naar beneden en vervolgens weer 65 naar boven. Na een kort verblijf op het schavot, bij de schitterende waterval, nemen we de 341 treden maar weer.

We lezen nog het e.e.a. over de Possum plaag en de achteruitgang van de KEA (vogel) populatie en dan aanvaarden zo rond 14.00 uur we de terugweg maar weer, maar voor we weer helemaal doorrijden tot “thuis” stoppen we bij de Cave stream net voor Castle Hill. Dit hebben we tot het laatste bewaard want waarschijnlijk zou je bij deze activiteit nat kunnen worden. We stallen de camper bij de parkeerplaats van deze Cave, passen onze kleding wat aan, telefoons en camera’s gaan in plastic builen en op naar de Cave. Dit is een smalle hoge door water uitgesleten kloof, van boven helemaal dicht, waar nog gewoon de rivier door stroomt. Advies hier is deze 500 meter lange pikdonkere hindernis tegen de stroomrichting in te nemen. Dat is meteen de doop voor we een meter of tien in de grot zijn staan we tot aan borsthoogte in het stromende frisse water.

Allen met een hoofd of zaklamp, tasjes omhoog en maar zorgen dat je niet valt. Het water is wel helder maar je loopt steeds over grotere of kleinere soms losliggende stenen terwijl het water soms stevig langs de benen stroomt. We knippen waar mogelijk is soms een fotootje en doen dan al onze onmisbare lampen eens uit. Nou, donkerder kan echt niet in deze kronkelende grot. Wel veel lawaai van al dat water hier, met af en toe een waterval waar je onder kan gaan staan of waar tegenop je moet klimmen.

Als we eindelijk weer een straaltje daglicht zien moeten we eerst nog midden in de snelle stroming gaan staan en met behulp van geplaatste beugels omhoog klimmen en dan aan een ketting over een horizontale rand kruipen, om zo uit de Cave/rots te komen.

Deze “wandeling” zou vijfhonderd meter lang zijn. Na het bekijken van de foto’s blijkt dat wij 50 minuten onder de grond zijn geweest. Het was weer een hele mooie uitdagende en spannend avontuur. Een korte wandeling boven de grond in het zonnetje brengt ons weer op de parkeerplaats. Hier wordt even een “piepshow” gehouden zodat we weer droog de camper in kunnen. Alle foto’s worden eens bekeken en onze digitale apparatuur heeft er niets van geleden. Scott stelt voor om vanavond te gaan eten bij restaurant, John Roy in Rangiora. Even een belletje en ja om 19.30 zijn we welkom. We laten het hier ons goed smaken onder het na kletsen van de mooie belevenissen van vandaag, en zoeken dan ons nestje weer op in de achtertuin van Cullen Ave.