Vannacht op een hoogte van 1060 meter geslapen aan de voet van de mt. Ruapehu tegenover Chateau Tongario, dus het dekbed voor de dag gehaald.  

De camper heeft vannacht op een P. plaats gestaan bij een restaurant, hier hadden we ons laten verwennen. Hier was  ook weer een toilet bij.  

Om 9.45 gaan we weer richting het zuiden er vallen wat druppels en de lucht is grauw grijs. De drie jongste gasten zitten voorin met Marcel weer achter het stuur, voor een rit verder naar het zuiden.

Annie en ik (Ben) hebben zich achterin genesteld met de kussens 2 dik, zitten die in de rijrichting met beide benen voor zich uit gestoken achter het grote panorama raam.    

Muziekje van de Deurnese groep Ger Gedaan (Zeg meid bende gij nog vrij, ik ben Frans en woon in de Hei). links en rechts passeren we met laag gras begroeide bergen en soms een plukje bos. Zo slingeren en hobbelen we weer naar beneden een met volop kleurige bloemen versierd kerkhof, witte pas geschoren en grauwe schapen en git zwarte koeien staan her en der in de weilanden. Soms staat er een eind van de weg een typisch New Zealands houten huis de ene sober de andere wat groter moderner en kleuriger. Even later klinkt de muziek wat minder doordat de brommende motorrem weer aanslaat op deze steile slingerende weg met regelmatig elkaar opvolgende bordjes Max 35 tot Max 85 km, of als we weer een “one lane bridge” oprijden. Langs de weg verschillende min of meer plat gereden possums.    ( een soort konijn die hier een plaag voor de natuur zijn) Dan ineens zet Marcel de camper stil rechts langs de weg, voor hem  “links” om even de beentjes te strekken bij het outlook punt over de Raukawa falls.  Een kleine waterval. Na weer even hobbelen springt plots de lade onder de oven open, deze kan de vele hobbels niet aan, even uit de gordel geklommen en twee kussens ervoor brengt de oplossing. Even verder ( bij de zang van Tonnie Wijnands “was ik maar vrijgezel dan zou ik vrij zijn” wij hebben dat vrij gevoel hier achterin ook wel) rijden we langs een steile rots helling met onder ons een brede rivier met even zoveel stenen als water erin. We zijn al veel bordjes met “schoolbus turns” voorbij gereden als we langs deze weg het laagbouw houten schooltje voor de jeugd uit de omgeving passeren. Zij hebben nu nog zomer vakantie. Dan moet Marcel na een bocht weer plots op de rem, over een lengte van 50 meter is  60% van de weg bedekt met stenen die naar beneden zijn geschoven. Maar met wat geduld kunnen de auto’s er om en om door. Om 12.45 stoppen we in Waganui, even bij de I voor wat info binnengelopen, dan op naar het strand waar het droog is maar nog wel een frisse wind staat.      

Onze lunch in de caravan genoten en dan op naar de Elevator tower, vroeger gingen hier veel bezoekers naar de uitkijkplaats, of wilde daar gaan wonen. In 1919 is daar de lift gebouwd , eerst loop je 200 meter door een witte gebogen gang 

de berg in waarna als je op de bel drukt een oudere vrouw als lift bediende ons naar boven begeleid.

 Deze lift brengt ons 66 meter hoger. Meteen na het uitstappen gaan we buiten nog een 40 treden tellende smalle stalen wenteltrap op waarna we van een nog beter uitzicht over de stad Whanganui, de rivier en de zee kunnen genieten. Op deze hoogvlakte staat ook nog een stenen “Tower of memory” van de oorlog 1914 / 1918.  Ik maak nog gebruik van de 176 traptreden om via een  wenteltrap de top te bereiken, en van een nog weidsere blik te genieten en foto’s te knippen, o.a. van de leuke optrekjes hier. 

Joop Yvonne en Ben gaan door de natuur en bebouwing weer naar beneden Annie en Marcel makken nog eens gebruik van de 99 jarige lift. We zetten dan de camper bij de Countdown en gaan even de stad in. Zelfs bij Spark , de provider hier, kunnen ze ons met de drie Simpel telefoons niet helpen zodat we zelf ook kunnen bellen. Dan ons nog even verwennen met een heerlijk Hokey-pokey ijsco, en op naar de plaatselijke bibliotheek omdat we daar meestal van wifi gebruik kunnen maken buiten het gebouw, en er ook overnachting mogelijk is. Dat blijkt hier ook zo te zijn, dus gaan de laptops open en wordt het eigen internet café opgebouwd. Rond half acht zitten we allen aan tafel voor de eigengemaakte warme hap. Ons etentje wordt opgeluisterd door het plaatselijke muziekkorps die hier in de wijk boven de stad hun oefengebouw hebben. Joop en Marcel zijn druk bezig met de Reisblog bij te werken, we liggen wat achter.

Met een nieuw kaartje in de oude tel. van Joop kunnen we weer makkelijk contact leggen met de New Zealandse familie. We willen in het weekend in Lower Hutt ( bij Wellington ) zijn, waar Francine en Michael wonen. Zij hebben dan een lang weekend omdat het “Wellington anniversary day“ gevierd wordt. Nu 178 jaar