Vandaag worden we wakker langs de oprijlaan / onverharde weg naar de Birch Wood Station.

We herhalen ons ochtendritueel en na het ontbijt vertrekken we richting Queenstown. City of Thrils and Thrilseekers. Onderweg rijden we 2 minuten later een parkeerplaats met bankjes voorbij. En toch vond ik (Marcel) ons plekje mooier. Opener en zonniger. Onderweg nemen we nog een Selfie achter uit de camper.

Nadat Ben 110 km gereden heeft, komen we aan in Cromwell via de Lindis Pass. Deze pass gaat door bergen die allemaal glad afgerond zijn en begroeid met gras of lage struiken. ’s Winters is deze pass heel mooi als het gesneeuwd heeft. Het is dan net of ze met poedersuiker bestrooid zijn, maar daar is nu niets van. Ze zijn geel/bruin door de droogte en felle zon. De brandgevaar waarschuwingsborden langs de weg geven aan extreem high.

Bij het binnenrijden komen we de bekende vruchten weer tegen. In Cromwell worden namelijk veel vruchten geteeld. Zoals appels en peren.

We doen hier onze boodschappen, tanken diesel, vullen vers water en legen afvaltank en toilet. We nemen een lekkere chocolade taart mee in de camper en nuttige hierbij nog een koffie of warme chocomel. Het taartje was genoeg vulling en we slaan de lunch maar over. Ik (Marcel) neem het stuur van Ben over en we vertrekken richting Queenstown.

Onderweg passeren we Lake Dustan en het water van dit meer komt uiteindelijk terecht in de elektriciteits centrale van Benmore.

Even later vraag ik Yvonne of ze wil gaan kijken bij het Bungyjumpen op de Kawaru Bridge. Ja dat is goed komt er voorzichtig uit. We stoppen op de parking en gaan allen naar de winkel om zo naar de brug te kunnen. Het winkel gedeelte is voor ons helemaal nieuw. Voorheen een houten huisje en nu een kolossaal betonnen, maar vriendelijk gevormd gebouw. We lopen door de souvenirshop en komen weer bij elkaar. Aangezien Yvonne nog niet bij het Bungyclubje van Annie, Ben, Joop (en Rene!!) en mijzelf hoort, wordt er aan Yvonne aangeboden de rekening voor de Bungy te delen, zodat zij ook bij het clubje kan toetreden. Even voor de duidelijkheid. In 1994, heeft Ome Kees ons getrakteerd op een bungyjump. Echter was Yvonne toen te jong. 13 Jaar. Aangezien de leeftijdgrens nu verlaagd is naar 10 jaar en Yvonne ondertussen ook een stukje minder jong is (netjes uitgedrukt), mag ze nu wel. Ze maakt “graag” gebruik van het aanbod en minuten later staan we bij de kassa. Yvonne tekent het medische aandoeningen vrijwaringslijstje

en er wordt verteld dat als er betaald is je je geld niet meer terug krijgt, ook niet als je niet meer durft. Aangezien mijn(Marcel) creditkaart gebruikt wordt, geef ik aan dat ik er anders wel voor zorg dat ze springt. Betaald is betaald. De zakken worden leeg geladen, de juiste schoenen aangedaan en juwelen ingeleverd. Alle camera’s in de aanslag.  Yvonne gaat de brug op en wij naar de uitkijkpost. We nemen zo breed mogelijk positie in zodat we goed uitzicht hebben op de sprong. Ze komt op het benkske te zitten, waar ze een harnas aankrijgt.

Een badlaken om haar enkels met daarom een riem, hieraan kom je uiteindelijk te hangen. Het harnas is een extra veiligheid. Na dit alles geïnstalleerd te hebben waggelt ze naar het schavot. Er wordt aangegeven naar de camera’s van de Bungy te kijken en zwaaien en dat ze voor zich uit moet kijken en dat ze mag gaan springen na het aftellen. Alle camera’s lopen, ook de vier van onszelf en daar gaat ze........ kopje onder in de koude rivier. Haar eigen keuze!!

De vraag wat, of en wie het doet zijn beantwoord. Yvonne behoord tot de waaghalzen.

Nadat ze is 'afgelegd' in de dinghy onder de brug wordt ze ontdaan van de uitrusting en mag ze te voet naar boven lopen.

Aangekomen vangen we haar op met lopende camera’s om haar eerste reactie te ontvangen. Er wordt gevraagd of ze nat is van het angstzweet, maar dat was niet het geval. Wel vond ze het jammer dat ze na de eerste keer veren begon te tollen en haar dus niet kon oriënteren. Maar ze was zeker wel blij deze stap / Jump genomen te hebben.

Na het kopen van de foto’s en video’s van de Bungy lopen we terug naar onze camper. Op de parking zie ik 2 vakken verder eenzelfde tas en fotomapje liggen. Raar!! Toch maar even kijken. Tas, met gratis t-shirt en een mapje foto’s met het bonnetje. Dit moet iemand verloren zijn. we besluiten het tasje maar af te geven aan de kassa. Annie loopt terug en ondertussen rijdt er langzaam een auto over de parking volop kijkend. Er is volop plaats, maar toch kijken en rijden ze langzaam door. Ik spreek ze aan en vraag of ze iets zoeken. Ik herken de jongeman van de foto en vertel dat we de tas zijn gaan afgeven bij de kassa. Dolgelukkig bedankt hij (een Aussie) ons en haast zich naar de kassa. Op dat moment komt Annie ook weer terug. Ik roep Annie en de jongeman begrijpt dat Annie degene was die de tas naar de kassa had gebracht. Annie krijgt meteen een Hug (knuffel) van de jongeman. We stappen in de camper en ondertussen is de jongeman ook weer bij de auto. Hij  zwaait nog een keer dankbaar naar ons en wij vervolgen onze weg naar Queenstown.

Queenstown ligt aan Watatipu Lake en is 'the place to be', die je als avontuurlijke toerist niet mag missen. Je kunt hier allerlei extreme activiteiten doen, zoals Ski dive, Jetboat, Bungy Jumpen, Raften, Kabelbaal, Para-gliden, Para- Sailen, Stoomschip, Schapen scheren, Vlieg- en Heli rondvluchten, stuntvliegen, Indoor Cart, Ice-Bar (-5°), Nomad safarie, Paard Rijden, Lord of the Rings Set Locatie, Bungy Swing, Baloning, Nature Cruise, Paintball, Lasergun, Indoor Skating, Skiën, Quad rijden, Kajakken, Kanoën, Segway, Climbing, Hydro Jetpack, Wandeltracks, Zippride, Golf, enz……..

In Queenstown aangekomen gaan we het stadje weer eens bezichtigen. De Earnslaw een stoomboot,

welke bezoekers naar een Farm brengt voor een rondleiding, komt net weer de haven binnen. Ben maakt weer wat bureaublad achtergrond foto’s zodat hij deze thuis weer kan vervangen. We bezoeken de nodige souvenirshops en kijken de ogen uit bij een Burgerrestaurant. Er staat een rij van meer dan 50 personen buiten de shop te wachten. Daar moeten de Burgers dan wel heel lekker zijn. aangezien wij er nog niet van gehoord hadden, hebben we ons maar niet aangesloten en zijn een paar uur later in een ander restaurant gaan eten, 'The Surreal'. Ook hier hadden ze lekkere burgers, Tapas en Prok Belley en Roosted Lamb. Na het eten hebben we nog een stukje stad bekeken en zijn we een 40km richting RouteBurn track gereden. Onderweg zijn we gestopt bij een vliegveldje en hebben daar onze camper gestald voor de nacht met uitzicht op besneeuwde bergtoppen.