Vandaag hebben we Diny gebeld en afgesproken om met (indien mogelijk) Miep naar Diny en Bert te gaan. Diny is de zus van Kees (hier in NZ schrijf je Case), de overleden man van Miep. Zij wonen ongeveer een half uurtje van Miep vandaan in Christchurch. We waren rond 11:00 bij Miep, om te vragen of ze mee ging naar Diny. Maar helaas niemand thuis. Na rondvraag in de gezamenlijke ontmoetingsruimte, bleek dat ze boodschappen was gaan doen. Dit noemen ze daar Miss Daisy. Er rijdt dan een busje, met daarin de gepensioneerden, naar de supermarkt en terug. Een van de medewerkers gaf aan dat ze Miep rond 12 uur terug verwachte. We zijn dus maar even naar het centrum gereden om daar de foto, welke we gisteren vlak voor sluitingstijd bij de fotograaf ingeleverd hadden, op te halen. Hierna weer terug naar Miep, maar ze was nog niet thuis. Aangezien we weer opvielen met onze grote camper, kwam de medewerkster weer informeren. Bij navraag bij een overbuurman bleek Miep naar een Totaryclub gegaan te zijn. Bij de Totaryclub, worden de ouderen vermaakt met spelletjes en ‘sporten’ voor ouderen. Ze zou dus voorlopig niet terug komen. We hebben toen maar besloten zonder Miep op bezoek te gaan bij Diny en Bert. Een klein half uurtje later staan we voor een oud, maar heel mooi Engelse stijl houten huis, waar we hartelijk ontvangen worden.

Ook wij kennen Diny al sinds de beginjaren negentig. Echter is dit huis voor ons nieuw. Bert is namelijk Diny’s vriend, nadat haar man is overleden. Er wordt koffie gezet, met slagroom. En de sandwiches worden door Diny en Annie gemaakt. Ook de krentenkoekjes en chocolade komen op tafel te staan en de lunch kan beginnen. Er wordt volop verteld over de 2 grote aardbevingen van september 2010 en februari 2011. Miep was op bezoek bij Diny tijdens de beving van februari. Miep werd door Bert mee getrokken onder de deuropening langs de stenen schoorsteen. Diny stond 3 meter verderop in de keuken en greep de koelkast vast. Hierbij is de schoorsteen flink verschoven en was de deurstijl gebroken/weggevallen, maar Miep en Bert hadden niets. Diny stond in de keuken, waar een deel van het plafond, welke vastzat aan de schoorsteen, naar beneden kwam. Aan dit plafond hing een ornament van gips, welke zij op haar arm kreeg met flinke blauwe plekken als resultaat. Case was gewoon thuis, 30km verderop, en had wel gemerkt dat er een beving was, maar verder niets en dacht eigenlijk dat het wel meeviel. Tot hij Miep weer op ging halen bij Diny en onderweg de resultaten zag van de aardbeving. Bert, zelf bouwvakker/timmerman, heeft zelf alles in en aan huis hersteld. Ondertussen is hij nu 82 en zat dus op hoge leeftijd nog op het dak. Bert vertelde dan zijn dochter gezegd had dat hij niet meer zelf het dak op mocht, anders sprak ze nooit meer met hem. Op een dag werd er op straat gefloten, terwijl hij aan het werk was bij de schoorsteen. Eerst schonk hij geen aandacht, maar toen herhaaldelijk werd gefloten, bleek dat zijn dochter voor het huis stond, waarop Bert riep ik sta niet op het dak, maar zit onder het dakbeschot de schoorsteen te herbouwen. De relatie was dus gered. Bert was op het moment, dat wij aankwamen niet thuis, hij was gaan zeilen. Hij heeft zelf tot een jaar of 10 terug een zeilbootje gehad en is overgestapt op miniatuur zeilen. Hij maakt deze radiografisch bestuurde bootjes ook zelf. Een handig mannetje dus. Tegen vijven zijn we vertrokken en zijn we naar onze uitvalsbasis bij Rosalie en Jason in de achtertuin gegaan. Na het eten hebben we de fles wijn en de ingelijste foto aangeboden.

Zij vonden dit een dankbaar gebaar en na het nuttigen van een wijntje of biertje en vermaak door de spelende kleintjes, zijn we naar ons campertje in de achtertuin gelopen.