Rond 10:00 rijden wij achter de auto aan, van Rosalie en Jason met de kids, richting Willowbanks. Vandaag gaan we met ons negenen naar een kleine dierentuin in Christchurch; Willowbank Wildlife Reserve.

Een dierentuintje gelegen in een prachtig stuk natuur. Aangekleed met oude gebouwtjes en oude machines. Ook hebben ze hier een Kiwi ruimte, let wel, de Kiwi vogel. Nou ja vogel! Deze kan niet vliegen. Het vliegen zijn ze lang geleden verleerd. Ze zoeken namelijk met hun lange snavel, met zeer reukgevoelige neus, in de grond naar insecten. Ze hadden geen vijanden en hoefden dus ook niet te kunnen vluchten. Hierdoor zijn ze het vliegen verleerd. Echter de nieuwe settlers uit met name Europa hebben vele nieuwe dieren ingevoerd onder andere de Possum. Dit dier is een grote bedreiging voor de Kiwi vogel. Men is dus nu ok volop bezig meer Kiwi’s in de natuur te krijgen. Dit doet men door de eieren weg te halen uit de natuur en de vogels uit te laten komen in gevangenschap. Als ze groot genoeg zijn worden ze weer uitgezet en hebben zo een beter overlevingskans. Ook zijn er verschillende programma’s om de Possums te bestrijden.

Na 3 uurtjes zijn we het park rond en nemen een klein hapje te eten en drinken.

Als dit op is, vertrekken Rosalie en Jason met de kids om hun eigen ding te doen en gaan wij naar het International Antarctic Centre. Vanuit NZ worden ook expedities naar de zuidpool gedaan en in dit centrum kun je daar allerlei uitleg over krijgen en ook ervaren hoe koud het daar kan zijn. Er is daar een koelcel/windtunnel gemaakt, waar je een dikke jas kunt lenen om het zuidpool klimaat te ervaren. Ook kun je er een Hagglund Ride doen.

Je wordt dan rond gereden met een poolexpeditie rupsvoertuig over een speciaal parkoers. We lopen even de souvenirshop in om te kijken of ze er nog mooie jassen hebben. Helaas niet in mijn (Marcel) maat en met alleen een lege (nieuwe) portemonnee verlaten we de shop.

We rijden nog een rondje door de stad, aangezien Ben nog even langs de Memorial Wall, ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de aardbeving en naar de plaats waar het TVNZ gebouw gestaan heeft, wilde.

De Memorial Wall is een stukje kade van de Avon River, welke door het centrum van Christchurch loopt. Hier is een wand gebouwd van marmer met daarin de namen van de ruim 180 slachtoffers van de beide aardbevingen.

Dit aantal is zo hoog, voornamelijk doordat het flatgebouw van TVNZ, grotendeels instortte. Hierbij stierven 115 personen. In dit gebouw waren studio’s en werd de broadcasting gedaan van TVNZ. Op de lege plaats van dit gebouw staat nu een tijdelijk herdenk kunststuk. Bestaande uit 185 stoelen ter nagedachtenis aan de doden van de beide aardbevingen.

Allemaal verschillende stoelen, bureaustoelen, fauteuils, krukken, noem maar op. Allen geheel wit gespoten. De verschillende stoelen duiden op de verschillende personages van de slachtoffers. De bedoeling is om hier een blijvende herdenkingsplaats te maken. Dit TVNZ gebouw bleek al bij de bouw omstreden. Het gebouw zou niet aardbeving bestendig zijn, maar er werd toch gebouwd.

Na het bezoeken van de beide herdenkingsplekken, hebben we de boodschappen gedaan en even verderop een soort gemeente werf bezocht om de camper van afvalvloeistoffen te ontdoen. Nog even tanken en op naar Hugo ‘Manor’. Waar we ons klaar konden maken voor Natasha’s BIG Three-Oh Party. Ze wordt binnenkort 30 en heeft het feestje na voren gezet omdat een paar van haar vriendinnen en wij, The Dutchies, nu in Nieuw Zeeland zijn. Ze geeft een feestje in de kantine van de plaatselijk Rugby en Squashclub. Wij mogen iets eerder komen, omdat Natasha gevraagd heeft of Yvonne foto’s wil maken van de binnenkomst van haar gasten. Ze heeft de gasten verzocht om in 1920 Charleston stijl te komen.

Ook wij hebben iets gedaan om een beetje in stijl te zijn. misschien zien jullie hiervan iets op de foto’s. wie weet!

Toen we aan de bar een drankje wilde bestellen, kreeg Joop meteen de rekening van onze drankjes. Wij hadden hier niet echt op gerekend en heb ik (Marcel) maar snel de creditcard uit de camper gehaald. Echter deze club accepteert geen creditcard en aangezien onze pinpassen in Nieuw Zeeland niet werken in winkels, maar alleen in geldautomaten, hadden we een probleem. Yvonne had vanmorgen bijna al haar cash geld uitgegeven aangezien we over 3 dagen weg zijn. We hadden nog net genoeg voor het eerste rondje. Mark, de vader van Natasha, Rosalie, Michaela en Francine kreeg dit mee en gaf ons meteen zijn laatste beetje cash geld te leen. Later op de avond heeft hij nog wat wisselgeld gevraagd bij de kassa, toen hij zijn drankjes met zijn pinpas betaalde en kregen we nog wat geld en dus waren de drankjes deze avond geen probleem. We hebben dit geld de dag erop netjes terug gegeven, wat Mark in eerste instantie weigerde aangezien het zijn dochters feestje was en wij hun speciale gasten. We waren in eerste instantie wel een beetje verbaasd, maar ja Nieuw Zeelandse feestjes. Ook werd hier trouwens, gebruik gemaakt van het “bring your own” principe. Er waren mensen met chips, tomaten, kaasjes en andere snacks. Ik vermoed dat ook de 2 rondes kleine Pies door een van de gasten waren meegenomen.

Ondertussen nam Yvonne van de gasten statie foto's.

Halverwege de avond nam Natasha het woord en vroeg aan iedereen in de twee foto albums van haar wat te willen plaatsen. 1 Album was van haar geboorte tot haar 21^ste en het tweede van 21 tot 30.

Vol met foto’s van belangrijke gebeurtenissen waarna ze haar beste vriendin, Michelle, aankondigde. Michelle vertelde over haar band, sterker dan vriendinnen en meer als zussen. Natasha nam wederom het woord en toen ze te emotioneel werd vanwege het overlijden van haar moeder in 2006, nam Mark, haar vader, snel het woord over door met een leuke anekdote over moeder Helen het verhaal positief af te sluiten. Onder het genot van een drankje en de nodige snacks hebben we met diverse mensen bijgepraat. O.a. de opa en oma van Natasha van haar vaders zijde en diverse andere, voor ons, bekende en minder bekende. Rond middernacht kwam Natasha iedereen vertellen dat de bar over een half uur zou gaan sluiten en dus hebben we nog maar een drankje besteld. Tegen enen zijn we naar ons bedje vertrokken, welke we voor deze nacht mochten laten staan op de parking van de club.