Dinsdag 13 Februari - Annie en Adrie - Miep - Oxford

Vandaag werden we wakker op de oprit bij Annie en Adri. Na ons aangekleed te hebben, kwam Adrie al langs. Na een tijdje in onze camperdeur opening gesproken te hebben vertrok hij. Na het ontbijt was hij echter weer terug (hij wachtte nog steeds op een inspecteur van de gemeente) en hebben we Adrie ook een bakkie koffie aangeboden. Weer werden er allerlei interessante verhalen opgedaan, waarna de inspecteur eindelijk arriveerde. Deze inspecteur was ook van Nederlandse afkomst.

Na de afwas hebben we met Annie, van Adrie, afgesproken naar Miep te gaan en haar op te halen. We zouden dan bij Annie kunnen lunchen. Echter bij Miep aangekomen, bleek dat zij naar de dokter moest en dus niet mee kon. We hebben met Annie afgesproken het later deze week nogmaals te proberen.

Hierna zijn we vertrokken, naar Rangiora en hebben de graven van Kees en Helen bezocht.

Hierna hebben we nog een foto laten afdrukken en inlijsten bij de fotograaf voor de verjaardag van Natasha. We hebben 2 nichtjes al voorzien van een ingelijste foto met ons Dutchies en het desbetreffende nichtje met aanhang. De derde ligt klaar en de vierde foto is vanavond genomen.

Na de lunch bij Pita Pit, een soort Subway, maar dan met pitapannenkoek, zijn we naar de Ashley Gorge gereden. We wilde naar de bovenzijde van deze Gorge, om naar beneden te kijken. Echter kregen we deze niet gevonden, of was de weg onverhard en waren we bang dat de camper te vies zou worden! Of meer de inhoud van de camper. Er zijn namelijk de nodige gaten welke stofwolken op onverharde wegen wel binnen laten. Onderweg kom je nog al wat verkeersborden tegen en soms ook wat bijzondere exemplaren. Jullie moeten zelf maar bedenken wat hiermee bedoeld wordt.

We zijn doorgereden, naar Oxford en hebben hier wederom een “kleintje” ijsco gehaald. Goede tradities moet je ten slotte in ere houden. In Oxford staat ook nog een oude gevangenis.

We zijn doorgereden naar Swannanoa, waar we ons “Woonwagentje” weer in de achtertuin geïnstalleerd hebben. Hier zijn de nodige verhalen weer geschreven en foto’s uitgezocht voor op ons bloggetje.

Als we weer nieuwe verhalen plaatsen, dan wordt er ook automatisch een mail verstuurd naar onze volgers. Echter blijkt dat bij meerdere, deze mail in de spam map terechtkomen. We hebben een mail gestuurd aan Reismee met deze mededeling. Als er nieuws is houden we jullie op de hoogte.

Maandag 12 Februari Bezoek aan Christchurch Stad en Annie en Adrie Dussen

Bij het verlaten van het terrein bij Rosalie weet de hond Besil toch te ontsnappen zodat we er achteraan moeten. Twee buren verder in de grote tuin krijgen we hem met een stokje hem weer gelokt.

Goed 10 uur vertrekken we dan naar Christchurch, om o.a. weer eens te kijken hoe de stad na de zware aardbeving van 22 febr. 2011 er weer bovenop komt. Er is al veel schitterende nieuwbouw verrezen na ons laatste bezoek van 2013.

Maar er zijn nog veel “bouwputten” lege plekken en nog steeds staan er grote gebouwen met opschrift, van de counsel, verboden toegang.

Deze gebouwen gaan mogelijk nog tegen de grond of worden alsnog opgeknapt. Helaas de grote mooie kathedraal van Christchurch ligt er nog steeds hetzelfde bij.

Maar uit de aanplak platen blijkt dat hij toch weer opgebouwd gaat worden. Maar groot probleem zal wel zijn de dollars. Na nog een wandeling door een oud redelijk intact gebleven winkelstraatje

en een overdekt winkelcentrum waar de toeristische tram tour doorheen gaat,

hebben we Natasha gebeld zij werkt midden in de stad in een groot nieuw pand van Deloitte.

Onder in dat pand is een restaurant gevestigd en na een belletje ( met onze New Zealandse telefoon) zou ze naar beneden komen en samen met ons komen lunchen. We kregen te horen dat het werk het vandaag helaas niet toeliet, dus hebben we zelf maar ergens anders in de stad geluncht. Daarna nog wat winkelen in mooie nieuwe centra o.a. Pie bakjes, Yvonne heeft weer een kookboek van Miep gekregen, dus moet er gebakken worden. Nog wat foto’s geknipt bij de River Avon en de Bridge of Remenbrance. Deze bridge hebben we gegarandeerd in 2004 ook of de foto staan, dan kunnen we eens kijken hoe het er voor de aardbeving uitzag en nu.

De meeste van ons hebben de stad voor de aardbeving al 3 maal gezien en wisten redelijk de weg, maar na de aardbeving is er heel veel veranderd en moeilijk meer te herkennen. Na dien nog even in een buitenwijk waar veel zaken opnieuw een pand gebouwd hebben wat winkelen en dan op naar de pier of Brighton.

300 m de zee in, deze wordt op de kop nu nog opgeknapt van de ontstane schade maar het grootste gedeelte is al toegankelijk. Terwijl de andere de maaltijd op het parkeer terrein gaan bereiden neem ik nog even een lekkere duik in de golven van het zilte nat.

Nog even een snelle douch na en aanvallen. Om 18.30 rijden we naar Annie en Adrie, goede bekende van onze New Zealandse fam. en al jaren ook van ons. We worden weer heel hartelijk welkom geheten, krijgen de uitleg van zijn verdere plannen daar, en zitten dan al snel genoeg aan de koffie en ……

Hij heeft ruim 35 jaar geleden een groot stuk grond gekocht er al huizen opgebouwd en weer verkocht, en woont nu in een heeeel aardig optrekje aan zijn eigen straat, ja de Nederland ave. Hij is ondertussen ook 74 jaar en is van beroep “grondverzetter en drainage man. Hij is nu zijn plak bouwrijp aan het maken, weg en riool aanleggen. Dan wil hij de 22 bouwkavels verkopen en een mooie “vakantie” woning in zijn Brabant kopen. Hij is langzaam helemaal ziek van alle aardbevingen, al heeft zijn eigen gebouwde huis nauwelijks schade maar toch. Er wordt weer veel bijgekletst en oude koeien uit de sloot gehaald, met gevolg dat het al gauw tegen 0.00 uur aan loopt. We krijgen dan het aanbod om in zijn straat (die hij dan ook afsluit) te blijven staan. We nemen dat graag aan want als we nu nog bij Rosalie aankomen, wordt daar mogelijk de club wakker, en zij moeten over 5 uur al weer uit de veren. Ja verschil moet er zijn.

Zondag 11 Februari - Bezoek aan Miep en BARBECUE met de gehele familie bij Rosalie

Vandaag werden we in de nacht wakker van de regen. Na het sluiten van de dakramen en de ramen bij Yvonne’s slaapplaats, boven de cabine, konden we weer verder slapen. De ramen aan de zijkanten konden vaak open blijven omdat de regen gunstig viel. Bij het ontwaken in de ochtend, was het weer niet beter geworden. Rond 11:00 uur was het weer redelijk, maar nog niet geheel droog. In de regen heb ik, Marcel, de stroomkabel verwijderd en zijn we naar Miep gereden.

Bij Miep kregen we een lekker bakkie thee en koekjes. We vroegen haar of ze maandagavond mee naar Annie en Adrie wilde. Adrie heeft vroeger voor Kees gewerkt als bouwvakker voor hun huis aan Marihau road. En later heeft Annie ook een tijd in de Kwekerij van Kees gewerkt.  Jorna’s Nurserie, nu Zealandia geheten.

Toen we lieten weten dat het bezoek in de avond zou zijn, vanaf 18:30, was dit een probleem. Miep gaat graag op tijd naar bed en wilde dus niet mee. We hebben Miep toen beloofd te kijken of we nog een andere keer met haar bij Annie en Adrie op bezoek konden.

Aangezien we vanmiddag bij een BBQ bij Rosalie, uitgenodigd zijn en Miep ook, zijn we op tijd weer vertrokken, naar Rosalie.  Michaela zou Miep ophalen voor de BBQ.  Echter toen zij bij Rosalie arriveerde, was Miep er niet bij. Ze had aangegeven te moe te zijn.  Ook de BBQ was vanwege het weer veranderd in een Lasagne party. Twee of drie soorten lasagne en verse salade stonden er nu op het menu.  Ook deze waren allen verrukkelijk.

Na de maaltijd, kwam er natuurlijk ook een dessert. Natasha had een Chocolade Cake gemaakt, maar deze was een beetje te nat. De saus droop er vanaf. Ook de saus was een “beeeetje” zoeter als bedoeld.  Het geheel aangevuld met 3 soorten ijs, maakte het tot een lekkere zoete afsluiting.

Ondertussen had Jason, man van Rosalie, de video opgezet, welke ik geleverd had, gekopieerd van de VHS banden van onze vakantie in Nieuw Zeeland in 1994. De 4 nichtjes waren toen tussen de 3 en 9 jaar. Onder gezellige gesprekken, werd regelmatig de video besproken en de nodige herinnering opgehaald.  Ook de kleintjes van Rosalie, die toen 3 jaar was, was het leuk hun moeder en tantes zo jong te zien.

Zaterdag 10 Februari - Van Geraldine naar Swannanoa

We worden wakker in ons campertje, en maken ons klaar voor het ontbijt. Aangezien we in een zijstraat van de hoofdweg door Geraldine staan, besluiten we de camper te verplaatsen naar de bibliotheek van gisteren. We pakken hetzelfde plaatsje weer en gaan ontbijten. De luxe versie, met gratis WiFi van de Bieb. Na het ontbijt wandelen we het stadje nog in, waar we gisteren avond nog een winkeltje met bakspullen gezien hebben. We zijn namelijk nog op zoek naar bakblikjes voor 1 pie met los inliggende bodem. Na het bakken zijn de Pies makkelijke te verwijderen. Maar helaas, de winkel is pas over ruim een uur open en dus vertrekken we na het kopen van 1Kg. Aardbeien op de farmersmarkt, richting Christchurch. Onderweg wil Annie een extra hemd aandoen, aangezien het niet heel erg warm is. Ik (Marcel) stop op een parking, tussen 2 bruggen in.

We stappen ook maar even uit om de bruggen van dichtbij te inspecteren. Misschien hadden we dit beter niet kunnen doen. Als we op de brug staan …rijdt er net een vrachtwagen overheen, we voelen de dikke planken omhoog komen. Erg stevig lijkt het niet, maar de vrachtwagen haalt het, en er is geen alternatief!

We zien dat onder de brug een steiger het water in gereden wordt. Het blijkt een loopbrug voor de Jetboot welke aan de kade ligt. Na het plaatsen van de loopbrug, wordt de jetboot gestart en de passagiers stappen in. Een korte uitleg en ze varen nog rustig uit beeld. We zagen bij de uitleg de wijsvinger omhoog gaan en een draaiende beweging maken. Het voor ons bekende “Hamilton-Spin” teken ….. een 360 graden spin met de jetboot.

We rijden naar het kantoortje, maar er is niemand aanwezig en er staan geen prijzen aangegeven, waarop we besluiten de tocht voorbij te laten gaan. Onderweg komen we nog bordje wegewerkzaamheden tegen. Hier blijken echter geen werkzaamheden, maar een evenement plaats te vinden. De Coast 2 Coast, World Multi Sport Championships plaats te vinden. Een tocht van Christchurch aan de ene kust en Greymouth aan de andere kust. Een tocht van zo’n 250km.

Fietsen, zwemmen, kanoën en hardlopen. We rijden bij toeval een stuk, waar men moet wielrennen. Dit stuk route loopt, zien we aan de hand van reclame van de coast to coast borden, over de langste rechte weg van Nieuw Zeeland. 26km rechte weg is hier best bijzonder.

Rond 13:00 rijden we, Hugo “Manor” weer op en plaatsen onze camper in de achtertuin. We lopen even naar binnen, waar Rosalie met Penny aan het spelen is. We praten even bij en gaan in ons campertje een eitje bakken en eten deze in de ondertussen teruggekeerde warme zon op. Na de lunch pakken sommige een douche en andere de laptop ter hand en plaatsen weer de nodige verhalen op ons reisblog.

Ondertussen worden er plannen gesmeed om morgen, zondag, een BBQ met alle kleindochters en Oma te houden bij Rosalie. We vragen wat wij mogen doen voor de bbq, maar alles wordt weer voor ons geregeld. We bieden aan dat we dan, wel vanavond voor hun willen koken, maar moeten nog wel boodschappen hiervoor doen. Meteen bied Rosalie aan dat we haar auto maar moeten nemen naar de supermarkt. Dan hoeven we niet de camper in te pakken. Even later gaan Annie, Yvonne en ik naar de supermarkt. 12 km verderop. We rijden echter 17km omdat we een afslag over het hoofd zien. Snel de boodschappen bij de Pack ‘n Save. Een soort prijsvechter Makro/Sligro voor iedereen. En dan via de korte weg weer terug. Annie en Ik maken de Babi-Pangang klaar , in hun keuken en even later zitten we met 8 man alles lekker op te peuzelen. Als het toetje komt, zit dochter Penny al weer achter de tv naar Shrek te kijken, maar als we zachtjes vragen wie er een ijsje lust, is zij meteen alert.

We vragen welke smaak ze wil en het antwoord luid Pink. Het maakt niet uit welke smaak, Aardbeien of Boysenberry, als het maar Pink is. We vragen of ze ook bruine (chocolade) wil, maar deze wil ze echt niet. Nadat de afwas in de vaatwasser staat, hebben we het over het scheiden van afval. Op hun lijstje staan zelfs VHS banden genoemd. Hierop vertel ik dat ik thuis nog de vhs banden van 1994 overgezet heb, op de PC en de videobeelden bij me heb, waar zij als drie jarige peuter op staat. Ik pak mijn telefoon en start de video. We vragen op een gegeven moment wat aan Rosalie, waarop we allen beginnen te lachen, omdat er geen reactie komt. Hierop kijkt Rosalie verbaasd op en vraagt wat er is. We geven aan dat ze helemaal verloren was in de video. Ik bied aan de video ook hier achter te laten, waar ze heel blij mee is.

Rond 22:00 gaan we naar ons campertje, waar Annie, Ben en Yvonne hun nestje in kruipen en Joop en ik nog een drankje nuttigen en daarna het voorbeeld van de andere drie volgen.

vrijdag 9 februari - Puzzling World en Geraldine

Ik, Ben, doe het gordijntje open en meteen een weidse blik over ons voortuintje. Vandaag ver boven het dal van Queenstown +/- 10 bij 10 km en het zonnetje lacht me (Ben) weer toe. En in de verte hangen een paar hete lucht ballonnen.

Na de ochtend bezigheden. Rijden we naar Puzzling World bij Wanaka.

Hier kan je de gekste puzzels maken en kopen, en wordt je, als je naar binnen gaat, op allerlei manieren optisch voor de gek gehouden.

Leuk omdat te zien maar wij waren daar 5 jaar geleden nog. We gaan hier langs om te kijken voor mogelijke cadeautjes voor de familie hier. Ruim een half uur later staan we weer buiten.

Zaterdag willen we weer op onze thuis basis zijn bij Rosalie en Jason dus we moeten door (nog 534 km). Niet erg dat rijden, want het is op de ene plaats nog mooier als de andere. Even gaan we het plaatsje aan het lake Wanaka nog in voor een wandelingetje ….. een bakje koffie …… en weer verder. Ons middag maal bestaat uit een “Pie” bij een tankstation annex souvenirshop genaamd Tarras, net boven het gelijknamige plaatsje en wat fris.

Tanken laten we want goed 80 km verder zitten we in Omarama. Maar na 20 km begint de dieselmeter toch wel snel te dalen, ik probeer zo weinig mogelijk te remmen en zo zuinig mogelijk te rijden voor de komende 50 km. We rijden over de Lindis Pass dus bochten en regelmatig dalen en stijgen. En het metertje daalt ook steeds. Als we uiteindelijk de pomp halen, tanken we bijna 69 liter in onze 70 liter tank. Zo we zijn voortaan gewaarschuwd!! Was wel even zweten want wat als je daar in zo’n bocht op de pass stil valt??

Bij een dump station onderaan Lake Tekapo dumpen we water en de toilet en tanken we weer zuiver water. Na twee dagen koken en 5 man douche was het tot de laatste druppel op.

Marcel heeft het stuur al overgenomen en rijd door tot in Geraldine waar we eerst een legaal overnachtings plaatsje zoeken en gaan dan voorlopig staan pal voor de bibliotheek.

We hebben dan weer verbinding met… Hier koken en eten we wat en vinden ’s avonds nog een plaatselijk café. Zo’n café is wel gezellig altijd , men loopt in zijn oude kloffie of heeft het werkpak nog aan, klets wat of speelt een partijtje “Russisch biljard” en wij laten het ons smaken.

Later zetten we de camper op het vooraf uitgezochte plaatsje en keert de rust weer weder.

Donderdag 8 februari. Routeburn track bij Glenorchy

Ik (Ben) ben s ’morgens vroeg meteen wat foto’s gaan knippen van ons mooi uitzicht.

Op deze overnachtings plaats bij “Glenorchy Aerodome” zit op een grote steen een bord met tekst dat deze weg is aangelegd in 1997 betaald met geld van de toeristen, dus wij hebben in 1994 al aan deze weg mee betaald.

De planning voor vandaag is nog ? 40 km doorrijden over de harde weg. Dan rijdt Marcel een doodlopende droge zand/kiezelweg in.

Nog 16 km te gaan in dit dal richting de Mnt Earnslaw 2830 m. Het beloofd weer een mooie dag te worden, gelukkig niet zo heet. We parkeren bij het vertrekpunt van de Routeburn Flats hut Track, op de plaats gereserveerd voor bussen maar Annie en Marcel blijven toch thuis. Joop zou een uur mee lopen/klimmen en dan terug nog een rondje hardlopen. Wij Ben en Yvonne nemen de tocht 1,5 uur heen en dan ook weer terug via bijna dezelfde route terug.

De tocht gaat voor 75% door bebost gebied. We blijven de rivier volgen, soms hoog dan weer laag. Regelmatig komen we groepen met rugzakken tegen die soms onder leiding van een gids lopen. Zij lopen waarschijnlijk de een daags of meerdaagse route. Ons einddoel vandaag is de ….Flat hut wat dat dan ook mag inhouden. Nadat Joop is omgedraaid en wij nog een stukje gelopen hebben komen we een net toilet unitje tegen gedeeltelijk op een rail voor het legen (waarschijnlijk met een helicopter )

Dan horen we in de verte een kettingzaag machine! Wij denken dat ze de hut aan het verbouwen zijn, maar dat blijkt niet zo te zijn. Ze maken het pad vrij, waar een dikke boom overheen was gevallen. Nog resten van de storm? Na nog ruim een half uur lopen komen we bij de hut aan. Dit blijkt een echte grote overnachtings plaats te zijn, twee slaapkamers met stapelbedden en twee grote ruimtes waar je kan zitten eten koken en afwassen.

Ook is er naast de rivier een “ligweide” waar je mag kamperen. Wij maken dankbaar gebruik van een van de picknick tafels om weer wat energie in te laden.

Onderweg naar hier (de meeste tijd alleen wat zon door de bomen) is het amper 18 graden. Warm genoeg tijdens dit klimmen en dalen. Totaal zijn we zijn ‘n 250 meter geklommen tot 700 meter. Boven volop zon. We gaan even met de pootjes in de toch wel koude rivier liggen en daarna nog wat van het zonnetje genieten.

Ook op de vakantie tikt het klokje dus moeten we weer naar beneden. We knippen hier en daar nog een plaatje en komen goed 15.00 uur weer bij Marcel Annie en Joop aan. Joop blijkt op zijn terugweg goed opgelet te hebben want 20 min voor de “camperstalling” ziet Joop aan de andere kant, hoger op tegen de rivier, onze camper staan. Wat blijkt, Marcel was door een buschauffeur weggestuurd en had de campervan daar tijdelijk gestald. Maar Marcel wist dat Joop terug zou komen en wachtte Joop daar op. Na dat er vier personen gedoucht hadden en nog wat chocolade en drinken rijden we het dal weer uit, via de grind pad .... een grote stofwolk achterlatend.

Zodra we weer op de harde weg zijn rijden we langs het Lake Waktipu, van boven af spiegelen de bergen heel mooi in het meer.

We nemen nog een kijkje in het oude plaatsje Arrowtown

en parkeren na de nodige bulten en haarspeld bochten, boven bij het uitzicht punt over het dal bij Queenstown. Hier hebben we in 2004 ook al eens overnacht. We gebruiken hierboven onder toeziend oog van een vijftal paragliders onze warme maaltijd, genieten nog wat van de zon en zons ondergang en gaan na het nuttige van een “borreltje” weer onder het laken.

Woensdag 7 Februari - Doet hij/zij het of doet hij/zij het niet? En zo ja, wat dan wel of niet?

Vandaag worden we wakker langs de oprijlaan / onverharde weg naar de Birch Wood Station.

We herhalen ons ochtendritueel en na het ontbijt vertrekken we richting Queenstown. City of Thrils and Thrilseekers. Onderweg rijden we 2 minuten later een parkeerplaats met bankjes voorbij. En toch vond ik (Marcel) ons plekje mooier. Opener en zonniger. Onderweg nemen we nog een Selfie achter uit de camper.

Nadat Ben 110 km gereden heeft, komen we aan in Cromwell via de Lindis Pass. Deze pass gaat door bergen die allemaal glad afgerond zijn en begroeid met gras of lage struiken. ’s Winters is deze pass heel mooi als het gesneeuwd heeft. Het is dan net of ze met poedersuiker bestrooid zijn, maar daar is nu niets van. Ze zijn geel/bruin door de droogte en felle zon. De brandgevaar waarschuwingsborden langs de weg geven aan extreem high.

Bij het binnenrijden komen we de bekende vruchten weer tegen. In Cromwell worden namelijk veel vruchten geteeld. Zoals appels en peren.

We doen hier onze boodschappen, tanken diesel, vullen vers water en legen afvaltank en toilet. We nemen een lekkere chocolade taart mee in de camper en nuttige hierbij nog een koffie of warme chocomel. Het taartje was genoeg vulling en we slaan de lunch maar over. Ik (Marcel) neem het stuur van Ben over en we vertrekken richting Queenstown.

Onderweg passeren we Lake Dustan en het water van dit meer komt uiteindelijk terecht in de elektriciteits centrale van Benmore.

Even later vraag ik Yvonne of ze wil gaan kijken bij het Bungyjumpen op de Kawaru Bridge. Ja dat is goed komt er voorzichtig uit. We stoppen op de parking en gaan allen naar de winkel om zo naar de brug te kunnen. Het winkel gedeelte is voor ons helemaal nieuw. Voorheen een houten huisje en nu een kolossaal betonnen, maar vriendelijk gevormd gebouw. We lopen door de souvenirshop en komen weer bij elkaar. Aangezien Yvonne nog niet bij het Bungyclubje van Annie, Ben, Joop (en Rene!!) en mijzelf hoort, wordt er aan Yvonne aangeboden de rekening voor de Bungy te delen, zodat zij ook bij het clubje kan toetreden. Even voor de duidelijkheid. In 1994, heeft Ome Kees ons getrakteerd op een bungyjump. Echter was Yvonne toen te jong. 13 Jaar. Aangezien de leeftijdgrens nu verlaagd is naar 10 jaar en Yvonne ondertussen ook een stukje minder jong is (netjes uitgedrukt), mag ze nu wel. Ze maakt “graag” gebruik van het aanbod en minuten later staan we bij de kassa. Yvonne tekent het medische aandoeningen vrijwaringslijstje

en er wordt verteld dat als er betaald is je je geld niet meer terug krijgt, ook niet als je niet meer durft. Aangezien mijn(Marcel) creditkaart gebruikt wordt, geef ik aan dat ik er anders wel voor zorg dat ze springt. Betaald is betaald. De zakken worden leeg geladen, de juiste schoenen aangedaan en juwelen ingeleverd. Alle camera’s in de aanslag.  Yvonne gaat de brug op en wij naar de uitkijkpost. We nemen zo breed mogelijk positie in zodat we goed uitzicht hebben op de sprong. Ze komt op het benkske te zitten, waar ze een harnas aankrijgt.

Een badlaken om haar enkels met daarom een riem, hieraan kom je uiteindelijk te hangen. Het harnas is een extra veiligheid. Na dit alles geïnstalleerd te hebben waggelt ze naar het schavot. Er wordt aangegeven naar de camera’s van de Bungy te kijken en zwaaien en dat ze voor zich uit moet kijken en dat ze mag gaan springen na het aftellen. Alle camera’s lopen, ook de vier van onszelf en daar gaat ze........ kopje onder in de koude rivier. Haar eigen keuze!!

De vraag wat, of en wie het doet zijn beantwoord. Yvonne behoord tot de waaghalzen.

Nadat ze is 'afgelegd' in de dinghy onder de brug wordt ze ontdaan van de uitrusting en mag ze te voet naar boven lopen.

Aangekomen vangen we haar op met lopende camera’s om haar eerste reactie te ontvangen. Er wordt gevraagd of ze nat is van het angstzweet, maar dat was niet het geval. Wel vond ze het jammer dat ze na de eerste keer veren begon te tollen en haar dus niet kon oriënteren. Maar ze was zeker wel blij deze stap / Jump genomen te hebben.

Na het kopen van de foto’s en video’s van de Bungy lopen we terug naar onze camper. Op de parking zie ik 2 vakken verder eenzelfde tas en fotomapje liggen. Raar!! Toch maar even kijken. Tas, met gratis t-shirt en een mapje foto’s met het bonnetje. Dit moet iemand verloren zijn. we besluiten het tasje maar af te geven aan de kassa. Annie loopt terug en ondertussen rijdt er langzaam een auto over de parking volop kijkend. Er is volop plaats, maar toch kijken en rijden ze langzaam door. Ik spreek ze aan en vraag of ze iets zoeken. Ik herken de jongeman van de foto en vertel dat we de tas zijn gaan afgeven bij de kassa. Dolgelukkig bedankt hij (een Aussie) ons en haast zich naar de kassa. Op dat moment komt Annie ook weer terug. Ik roep Annie en de jongeman begrijpt dat Annie degene was die de tas naar de kassa had gebracht. Annie krijgt meteen een Hug (knuffel) van de jongeman. We stappen in de camper en ondertussen is de jongeman ook weer bij de auto. Hij  zwaait nog een keer dankbaar naar ons en wij vervolgen onze weg naar Queenstown.

Queenstown ligt aan Watatipu Lake en is 'the place to be', die je als avontuurlijke toerist niet mag missen. Je kunt hier allerlei extreme activiteiten doen, zoals Ski dive, Jetboat, Bungy Jumpen, Raften, Kabelbaal, Para-gliden, Para- Sailen, Stoomschip, Schapen scheren, Vlieg- en Heli rondvluchten, stuntvliegen, Indoor Cart, Ice-Bar (-5°), Nomad safarie, Paard Rijden, Lord of the Rings Set Locatie, Bungy Swing, Baloning, Nature Cruise, Paintball, Lasergun, Indoor Skating, Skiën, Quad rijden, Kajakken, Kanoën, Segway, Climbing, Hydro Jetpack, Wandeltracks, Zippride, Golf, enz……..

In Queenstown aangekomen gaan we het stadje weer eens bezichtigen. De Earnslaw een stoomboot,

welke bezoekers naar een Farm brengt voor een rondleiding, komt net weer de haven binnen. Ben maakt weer wat bureaublad achtergrond foto’s zodat hij deze thuis weer kan vervangen. We bezoeken de nodige souvenirshops en kijken de ogen uit bij een Burgerrestaurant. Er staat een rij van meer dan 50 personen buiten de shop te wachten. Daar moeten de Burgers dan wel heel lekker zijn. aangezien wij er nog niet van gehoord hadden, hebben we ons maar niet aangesloten en zijn een paar uur later in een ander restaurant gaan eten, 'The Surreal'. Ook hier hadden ze lekkere burgers, Tapas en Prok Belley en Roosted Lamb. Na het eten hebben we nog een stukje stad bekeken en zijn we een 40km richting RouteBurn track gereden. Onderweg zijn we gestopt bij een vliegveldje en hebben daar onze camper gestald voor de nacht met uitzicht op besneeuwde bergtoppen.

Dinsdag 6 Februari. Mount Cook

We worden wakker met een volle zon op ons campertje.

Zou het dan toch lukken? Hebben we, Yvonne en ik, de 4^e keer wel zicht op Mount Cook? Na het ontbijt maken we ons klaar voor een retourwandeling van 3 uur. De boterhammetjes mee en de gezichten ingesmeerd met zonnebrand.

De hemel is strak blauw met een klein wolkje.

En na 45 minuten wandelen is hij er dan echt. Wij hebben zicht op Mount Cook.

Annie, Ben en Joop hadden de top al vaker gezien, aangezien zij al meerdere malen, zonder Yvonne en mij (Marcel), in Nieuw Zeeland zijn geweest. Het eindpunt van de wandeling op ongeveer 850mtr hoogte is aan een meertje met de uitloop van de Hooker gletsjer. Alles gelegen aan de voet van de Mount Cook die bijna 3800mtr hoog is. De gehele Hooker Valley Track is een wandeling met weinig hoogte verschil. 120 meter. De paden zijn van gravel met af en toe een houten vlonder over diverse kleine watervalletje …… 3 hangbruggen ……. en een stalen brug over de grotere watervallen.

Na de boterhammetjes bij het meertje benuttigd te hebben gaan we aan de terug wandeling beginnen. Ook in deze richting is het uitzicht wonderbaarlijk schoon. Wat ons wel opviel is dat het akelig druk was. Het was hier zo druk dat hij nog niet net werd verteld tijdens de file meldingen op de lokale radio. Maar gelukkig was het niet hinderlijk. Ook waren we een systeem aan het testen om te bepalen of onze wandelende tegenliggers links of recht zouden gaan lopen. Dus wij, Joop en ik, goed kijken naar de gezichten om te kijken waar deze personen vandaan kwamen. We hadden alleen 1 probleem. Van sommige landen wisten we niet of ze daar links of rechts rijden. Met de nodige verwarring tot gevolg.

We kwamen terug bij de Camper waar Annie ‘ruzie’ aan het maken was met Duitsers. Zij wilden namelijk hun auto vlak langs onze camper zetten, maar dan kon zelfs de Duitse chauffeur niet meer fatsoenlijk uit de auto. En wij niet meer de deur van onze camper openen. Onder protest hebben zij hun auto toen toch verzet en was de vrede hersteld.

Annie was niet mee gaan wandelen i.v.m. haar knie.

We nemen wat te drinken en rijden naar de Tasman Glacier wandeling. Er zijn twee wandelingen. 1 met 322 treden en 1 met nul. Yvonne, Joop en Ben gaan de uitdaging aan en Annie en ik lopen samen de andere. De eerste wandeling gaat naar een heuveltop met een view op de Tasman Glacier. Je staat dan aan de voet van het Gletsjermeer met drijvende ijsschotsen.

De wandeling van Annie en mij gaat naar de rivier welke voortkomt uit het smeltwater van de Tasman Glacier.

Als Annie en ik terugkomen op de parking zitten Joop, Ben en Yvonne met blote voeten te wachten. Ze zijn met de voetjes in het beekje geweest en ik voel hier ook wel wat voor. Schoentjes uit en het water in. Ik vroeg meteen hoelang zij in het water gestaan hadden, waarop Yvonne verdacht snel riep “10 minuten”. Ik geloof er niets van zou koud was het water en verlaat het beekje. We nemen nog een chocolaatje, gekregen van Francine en Michael op mijn verjaardag en rijden langs het 35km lange meer terug naar de hoofdweg. Onderweg en aan de kop van het meer nemen we nog wat foto’s.

We rijden naar het plaatsje Omarama en net na dit plaatsje, nog voor Lindis Pass, stoppen we langs de weg op een open plek om te overnachten.

Yvonne en ik bakken de pannenkoekenmix voor ons avondmaaltje. Aangezien dit gebied geen of nauwelijks bewoning kent is het hier nachts lekker donker. We hopen dan ook vannacht nog wat nachtopnames van de sterrenhemel te maken en mogelijk ook de Melkweg te zien. Wie weet. Tot nu toe is het nog onbewolkt.

Rond 22:00 is het lekker koel hoger in de heuvels en gaan we naar bed. Yvonne voorin en Joop en ik( Marcel) achter in de camper kunnen vanuit bed naar buiten kijken.

De sterrenhemel ziet er al mooi uit, maar achter de heuvels is het nog licht en dus besluiten we om over een uur weer uit ons nestje te komen.

Rond 23:00 hoor ik de eerste uit bed strompelen. Yvonne, Ben en ik gaan naar buiten en maken de nodige foto’s. De een beter als de ander en er word volop geëxperimenteerd met alle instellingen op Smartphones, camera’s en SPIEGELOSEREFLEXCAMERA van de fotograaf onder ons. Na een 30 minuten gaat Ben naar binnen en 15 minuten later laat ik Yvonne alleen. Zij wil nog een foto nemen met een sluitertijd van 40 (veertig) minuten. Ze zet de lens open en gaat warmer in de cabine van de camper zitten. Na 40 minuten sluit ze de lens van haar camera weer. Het resultaat zie je hieronder