Maandag 5 februari - Vertrek naar Mount Cook – mogelijk nu wel geluk!

Vandaag hebben we, de ons ter beschikking gestelde, Villa weer netjes achter gelaten. Nog even afscheid nemen van de hond Beasel en op naar de verhuurder. De vloeistof voor ons chemisch toilet is op en dus kregen we netjes een nieuwe mee. Ook hebben zij een deel van de camper weer vastgekit. Door de rijwind, kwam een afschermkap los en kon de bijrijder deur niet open. Na 30 minuten waren we weer onderweg.

We zijn toen vertrokken richting Mount Cook. Voor Yvonne en mij (Marcel) is dit weer een spannende trip. Wij hopen de 4^e maal, wel de top van de Mount Cook te zien. In onze vorige 3 vakantie’s hebben we telkens pech gehad en was het slecht weer tot zeer slecht weer. In 2013 hebben we bij Mount Cook overnacht, in de hoop de dag erop de top wel te zien! Maar helaas, het weer was toen heel slecht. We hebben toen wel een wandeling gedaan, maar de regen zorgde ervoor dat we de wandeling moesten inkorten. De weersvoorspelling voor morgen, dinsdag, is een stuk hoopgevender.

We rijden naar het plaatsje Geraldine en doen hier de boodschappen. Na de boodschappen lunchen we op de parking aan de rivier. We rijden, via Burkes Pass, door naar de Church of the Good Sheppard in Tekapo aan lake Tekapo. Dit is een kerk en een standbeeld ter ere van de schaapsherders honden.

“In 1855 James Mackenzie, a Scottish shepherd turned sheep stealer discovered the basin that now bears his name when he, with the help of his dog Friday, drove flocks of sheep inland to avoid being discovered. uthorities were finally able to capture Mackenzie, but struggled to take control of the sheep due to his highly intelligent dog. It is alleged Friday continued to drive the sheep without his master's control until finally being disabled by the authorities.
A bronze memorial to working collie dogs, such as Friday, was commissioned in 1968 by local farmers and now stands on the shores of Lake Tekapo near the Church of the Good Shepherd.” Bron: http://www.tekapotourism.co.nz/info/history.html

We bezoeken het standbeeld van de schaapherdershond en het bijbehorende kerkje.

Er worden foto’s genomen van een pas getrouwd japans stel. We verplaatsen de camper naar het plaatsje zelf en doen nog wat souvenirs inkopen.

Hierna rijden we door naar het Mount Cook Heritage. Een groot hotel aan het einde van een grote kloof van 55km diep. De eerste 35km bestaat uit een meer van bergwand tot bergwand, waar je langs af rijdt. De laatste 20 km rijd je langs een droog liggend ondiep deel, waar ook nog 2 vliegvelden liggen voor de plezierluchtvaart. Bij goed weer worden hier toeristen met vliegtuigen en helikopters rondgevlogen. Maar vandaag is het slecht weer.

Nou ja bij het begin van deze kloof is het goed weer, maar aan het einde is het donker en zwaar bewolkt.

We parkeren de camper en lopen door de regen naar het informatie bureau, welke om zes uur gesloten is en het is nu 18:30. Wel hangt ook hier de weervoorspelling. Deze geeft voor morgen aan tot 12:00 mogelijk een wolkje, maar daarna alleen zon.

We gaan met de camper naar de plaatselijke DOC – campsite en zoeken een plaatsje uit. Joop en Yvonne schrijven ons in. Op een zakje vul je je gegevens in en je doet het staangeld in het zakje en dropt deze in een kluisje. Een extra labeltje met corresponderend nummer naar het zakje, moet je zichtbaar aan je camper of tent plaatsen. René Hooijmaijers nog bedankt voor financiële bijdrage van de niet meer geldige munten uit 2004. We hebben ze toch uit kunnen geven.

Ik mag vanavond eindelijk weer een koken. Tomatensoep, gepaneerde kip, erpel en koolsla. En een lekker sjuutje. En een yoghurtje na. De afwas wordt zoals bijna altijd verzorgd door Ben en Joop.

Ondertussen hebben we steeds meer een deja vue gevoel. De regen en sterk toenemende wind doet onze camper weer schudden, net als in 2013. Helaas is dit verhaal niet meer op ons vorig blog te lezen.

We gaan naar bed met de gedachte morgen maar uit te slapen, aangezien we toch pas middags het goede weer krijgen.

Zondag 4 februari Bring your own Brunch

Yvonne is er al vroeg uit en heeft al een was gedaan. Annie hangt de complete was aan de droogmolen als de laatste uit bed komt.

Er wordt weer wat gewerkt aan de reisblog, administratie en foto’s .

Ondertussen kijken we live (Jo nog bedankt voor de codes!!) met een half oog op de telefoon van Joop naar de tweede helft van de wedstrijd PSV - Pec Zwolle 4 – 0.

Na van het ontbijt, buiten in de zon voor de camper, genoten te hebben en Joop nog effe gaat hardlopen, zijn Yvonne en Annie begonnen met de gemarineerde kip en div. groente en vruchten aan de spies te rijgen.

Eerst een gezamenlijk proost in de ruime keuken en even later komen er van verschillende kanten cadeau’s tevoorschijn?? Dat bleken verlate kerstcadeautjes te zijn….een beetje verlaat zodat wij er ook bij konden zijn! Ook ons waren ze dus niet vergeten! Ieder kreeg een echt New Zealands hangertje voor in de kerstboom.

Raar idee zo midden in de zomer.

Terwijl de meeste door de hete zonnetje onder de parasol ging zitten, bakten Scott en zijn vader alles op de grote BBQ buiten.

Op zijn New Zealands!! Dat betekent alles bakken….daarna alles uitstallen inclusief salades……effe wachten op het teken ….. en aanvalluh!! We laten het ons goed smaken.

Daarna snijdt Natasha nog het toetje aan, ijs … slagroom … cheesecake …. schuimtaart en vruchten.

Tijdens het bijpraten over het e.e.a. krijgen we nog de uitnodiging om bij Mark, de vader van de nichtjes op visite te gaan komende week. Zo rond half vijf gaat iedereen weer huiswaarts. Scott een echte sport fanaat vind dat niet erg hij duikt achter de tv waar een belangrijke ijshockey wedstrijd begint. Wij met de camper via Oxford en een ruime omweg langs de Waimakariri river (een 30 km lang gravelroad) en een kort uitstapje voor ….. , door naar ons stekkie achter de woning van Rosalie.

‘s Avonds doet ieder een beetje zijn eigen dingetje en wordt het langzaam weer stil in ons vakantie wagentje.

Zaterdag 3 februari - Hanmer Springs Pools en Swannanoa

Zaterdag 3 febr.

Mijn (Ben) telefoon die met een zuignap onder de RVS afzuigkap hangt, geeft aan 6:51. Voor mij het teken omdraaien en verder slapen. Op een enkele roep van een Tui na is het hier doodstil. We staan langs een brede verlaten gravelroad ver van de dorpskern waar nergens overnacht mag worden in Hanmer- Springs.

Op de camping waar we rond 22.00 uur voor stonden, gisterenavond, laat via een tel. gesprek weten “gesloten en er mag niemand meer op”. Rond 8 uur nog stil in de camper. Ik besluit er uit te kruipen en een wandelingetje te maken. De vele koeien schuin tegenover in de wei zijn kennelijk niet gewend aan wandelaars.

Ze komen al snel allemaal naar me toe gelopen, kijken even heel verbaasd, om vervolgens weer als een kudde weg te rennen, en even later weer terug komen.

Boven de berg hangen wat witte wolken en deze laten nu wat druppels vallen en ik in bloesje en korte broek besluit terug te lopen naar ons huisje op wielen. Het is nog stil en ik maak gebruik van ons badkamertje, Yvonne ziet even later op de telefoon het Nederlandse nieuws “600 toeristen vast na noodweer in New Zealand”.

Wij hebben daar gisteren niet zo veel last van gehad. Om 10 uur rijden we naar het centrum van Hanmer-Springs, waar we buiten gaan badderen in verschillende baden van het thermaal bad.

Het is wel fris, maar de watertemperatuur 28 tot 40°maakt alles goed. Dan vallen er wat druppels, maar even later schijnt de zon weer. Na de lunch in de camper tuffen we via Waipare naar Christchurch nog even wat waste water lozen en nog 120 km rijden. 15 km verder maken we even rechts omkeer omdat het uitzicht voor de Waiau Bridge toch wel te mooi was om zo voorbij te rijden.

We rijden afslag “Rotherham 8 km” voorbij door via Culverden, Waipara naar Amberley. Hier even inkopen voor onze bijdrage aan de familie lunch/BBQ morgen, bij Michaela en Scott, 24 chaslicks en een doos bier. Onderweg nog een lekker ijsje.

Dan door naar het huis van Rosalie en Jason in Rangiora, zij zijn op vakantie maar wij mogen gebruik maken van de riante woning. De akkers langs onze route worden hier gesproeid met sproei installaties van wel 340 meter lang.

Het is zaterdag dus geen wegwerkzaamheden maar de stukken waar je overheen moet, die nog bestaan uit zand en kiezels, worden toch nog door sproeiwagens nat gehouden. Om goed half zes arriveren we bij onze uitvals basis, waar de deur open staat. De vriendin van Rosalie is er. Zij zorgt voor de hond “Beasel”.

Wij gaan allemaal aan de slag…… de was doen……. vlees marineren…… Camper lade repareren …… verslagen bijwerken…… eten koken.

Rond half acht zitten we met z’n vijven op het terras in de voortuin in het zonnetje te eten.

Ruim 15 meter van de weg maar voor de honden uitlaters en de overburen goed te zien. Normaal zouden hier de ouders met twee kleine kinderen zitten. Ja, de buren zullen wel denken zijn die mensen verhuist? Dan komt er nog iemand op het idee zullen we een bord aan de poort hangen SOLD ? maar dat hebben we toch maar niet gedaan. Wat zou de buurt ……. ! Na het eten nog wat achter de pc …. Foto….reisblog enz. enz. …. en weer op tijd te bed. Het was weer een mooie dag. Het weer had s ’morgens wat beter gemogen maar zolang we nog met de korten broek lopen hoor je ons niet klagen. Bij het diesel tanken zien we in een krant het bericht van de storm en regen bij de Frans Jozef Gletser.

Vrijdag 2 februari - Oparara Arch - Moria Gate Arch - Crazy Paving Cave en de Boxing Canyon Cave

Rond 08:45 zijn we klaar en verlaten de camping naar de verhuurder. We schrijven ons in voor de auto en laten de camper daar staan. We krijgen een hogere Honda mee en gaan op pad. We verlaten de verharde weg en gaan 16 km de gravelweg op. Bij de tweede parkeerplaats zetten we de auto neer en gaan we de eerste wandeling doen. Deze brengt ons naar Opera Arch. Het pad is mooi aangelegd en na een 30 minuten komen we bij de boog uitgesleten uit Limestone aan. onderweg bewonderen we de wonderschone natuur. De bomen vol begroeid met mos en andere soorten planten. We staan te kijken hoe de natuur zo’n bouwwerk kan realiseren.

We komen weer aan op de parking een gaan voor de wandeling van 1,5 uur naar de Moria Gate en Mirror Tarn. Na een wandeling van 25 minuten komen we aan bij de Moria Gate een uitholling met 3 ingangen.

Via een ketting, als handrail, gaan we de grot in. Door de grot loopt een rivier en in de grot is een doodlopende gang van ongeveer 10 meter. We klimmen deze ook nog in en nemen ook hier de nodige foto’s. We wandelen weer door en zien de Moria Arch van boven. We bekijken hoe we de grot verlaten hebben en maken ook van deze kant de nodige foto’s. Hierna lopen we een 45 minuten naar de Mirror Tarn.

Een spiegelmeer met rondom allemaal regenwoud. Helaas! Het regent nu weer volop en is er dus geen spiegeling op het vlakke water mogelijk. Ondanks deze tegenvaller is de omgeving prachtig. We wandelen weer verder en komen weer aan bij de auto. We eten snel een boterham en rijden de auto naar de volgende parkeerplaats. Hier gaan we nog een flinke wandeling maken. 10 min en 200 meter. Poeh poeh! De tocht brengt ons naar twee grotten. De eerste is de Crazy Paving Cave. De naam dankend aan de kleivloer welke opdroogt en een soort tegels creëert die door de droogte scheuren. We kruipen ook de laatste 20 meter tot achter in de grot met de nodige zaklampjes en telefoonlampen en zien nog een flinke spin. Hij vertelde ons zijn naam niet, dus deze kan ik jullie niet vertellen. Op naar de tweede grot, de Boxing Canyon Cave.

Deze grot is een stuk hoger en nog iets dieper. Ook hier gaan we binnen en testen de zaklampen. We lopen tot achter in de grot. Ondertussen zien we nog wat gloeiwormen. Ik denk in totaal 30 stuks. Niet veel, maar dat was te verwachten. We doen alle lampen uit en staan een paar minuten in het pikke donker en zien alleen een paar gloeiwormen. We maken nog wat studio technische foto’s en gaan weer richting de auto.

Bij de auto aangekomen zin we allen redelijk nat. De hele dag is het blijven afwisselen tussen droog, regen en miezeren. We leggen de natte jassen achter in de auto en rijden in een klein uurtje weer richten de verhuurder. Leveren de auto in en nemen de camper naar de camping van afgelopen nacht. We nemen allen een lekkere warme douche en na het ledigen van de campervloeistoffen vertrekken we richting Hanmer Springs. Het is nu 16:00 en droog. We krijgen van de camping beheerster de tip bij de I-Site nog even na te vragen of de wegen wel open zijn op de terugweg naar Westport. Vanmorgen waren deze weer dicht i.v.m. overstromingen e.d.. We doen navraag en nog een paar kleine boodschappen en rijden naar Westpoort. We tanken en rijden door naar Spring Junction, waar we een hapje gaan eten

Onderweg worden we door een tegemoetkomende auto gemaand te stoppen.

Er komt namelijk een huis aan van 8 meter lang en 5 meter breed. We moeten aan de kant gaan staan en wachten tot het huis voorbij is.

Zo maak je nog eens wat mee onderweg. Van bomen op de weg tot bomen omgetoverd tot planken voor een huis. Rond 22:00 rijden we Hanmer Springs binnen. Helaas komen we allerlei bordjes tegen welke overnachten in de camper verbieden op de parkeerplaatsen in de stad. We gaan op zoek naar de camping van vorig jaar en vinden deze. Het is echter al 22:30 en dus bellen we of we plaats mogen nemen op de camping. Het kantoor was al om 21:00 dicht. We krijgen een dame aan de lijn, welke niet echt vrolijk is en klaagt dat ze al in bed lag. We mogen niet plaatsnemen op de camping en worden weggestuurd. We zijn het stadje weer uitgereden en hadden daar wel een mogelijkheid gezien vanaf de weg. Bij aankomst ook hier een bordje verboden kamperen. We rijden naar een straatje waar een bordje Airport stond. Na 100 meter is dit ook een gravelstraat met aan beide zijde weilanden. Een 700 meter verderop zetten we de camper op het gras langs de weg. Het is nu 23:00 en we gaan slapen na het nuttigen van nog een drankje.

TIP! kijk voro meer foto's van deze dag ook zeker even onder de knop Foto's in het Album: Vrijdag 2 februari - Oparara Arch - Moria Gate Arch - Crazy Paving Cave en de Boxing Canyon Cave.

Donderdag 1 februari. Westport naar Karamea

Na een zeer rustige nacht (echt nie … flinke windstoten en wat regen) staan we rond 8 uur op. De hele nacht zijn we flink heen en weer geschud. We kijken via de Wifi van de bibliotheek naar het weer. Er zijn windstoten voorspeld voor de hele dag van 65km/h en op 1 internetsite zelfs 120km/h. We besluiten maar te blijven staan waar we staan en ontbijten hier. Ondertussen gaat hier het luchtalarm bij de brandweer af. Iedereen op straat blijft rustig en een paar minuten later rijd de brandweer met sirenes aan weg. Ondertussen blijft de wind aanhouden en rijd de brandweer een keer of 5 voorbij. Ook het luchtalarm schakelt af en toe in om (volgens ons) de brandweerlieden op te roepen. We ontbijten in de camper en lopen door de winkelstraat naar de grote supermarkt. Het waait wel en er liggen het en der wat takken op straat.

De politie heeft een deel van de winkelstraat voor auto’s afgezet. Dit deel ligt voor de kazerne, maar een echte reden zien we niet. Grote delen van de straat zitten zonder stroom. De supermarkt is gewoon open. Mogelijk hebben zij een eigen aggregaat. De brandweerkazerne werd ook met een grote aggregaat gevoed. We besluiten om nog niet te gaan rijden i.v.m. de flinke windstoten en hoe onze camper daar op zal reageren.

We doen onze inkopen en rond 11:45u vinden we de wind geen probleem meer, om veilig te kunnen rijden en gaan op weg, naar het noorden, via de kustweg. Echter komen we bij een wegafzetting.

Het zeewater stroomt over de weg de weilanden in, richting wat huizen. Voor nu staan deze huizen nog droog. Hopelijk zakt het waterpeil voordat het de huizen gaat bereiken.

We gaan op zoek naar een andere weg. Echter voor de brug over de rivier, worden we staande gehouden. De brug is wel veilig, maar na de brug staat ook hier de weg onder water.

 Over 1 a 2 uur zou de weg weer open moeten zijn, omdat de zee dan weer ver genoeg terug getrokken zal zijn. we besluiten zuidelijk een sealkolonie bij Cape Foulwind (waar Abel Tasman voor anker ging) te gaan bekijken. Onderweg zijn we diverse bomen op de weg liggen, welke al deels weggezaagd zijn om 1 rijbaan open te maken. Ook de weilanden staan hier vol met water en drijfhout. Deze weilanden liggen pal aan de kust. We bezoeken de sealkolonie en zien ook hier de wilde kust. Wat een golven. Ze slaan stuk op grote rotspartijen voor de kust en slaan er meters hoog overheen. Na de nodige foto’s gemaakt en seals bekeken te hebben, gaan we lunchen in de camper.

 Ondertussen gaat de wind steeds meer liggen en word het droger. De zee lijkt kalmer en meer terug getrokken.

We zijn zo’n 2 uur verder en rijden weer naar de brug. De verkeersregelaar laat ons doorrijden en we zien het water langs de weg en de weggespoelde taken en bladeren op / langs de straat liggen. Ook zien we huizen waarbij de tuin vol ligt met drijfhout. De tuinen ingespoeld door de hoge golven.

Ook zien we diverse huizen waar men binnen aan het schoonmaken is. We vervolgen onze tocht van 1,5 uur en zien nog meer stormschade onderweg. Wel toevallig dat in Nederland er een documentaire uitgezonden wordt over de watersnoodramp van 1953. Later op het nieuws zien we dat er langs de hele westkust en ook andere delen van New Zealand het weer nogal heeft huisgehouden.

We komen aan in Karamea. Waar we tijdens een aantal wandelingen diverse grotten willen bezoeken. Deze wandelingen variëren van 10 minuten tot 1,5 uur en hebben diverse gradaties wat moeilijkheidsgraad betreft. Deze wandelingen liggen aan een weg van 16km, waar we met de camper niet in mogen. De wegen zijn onverhard en smal. Er word in de folder (welke we al een paar dagen hebben) gesproken over andere alternatieven, maar niet welke. We vragen dit na in de I-site in Karamea. We zien hier de weersvoorspelling voor vandaag en de komende dagen hangen. Morgen weer kans op regen en veel wind. De oorzaak van de problemen van vannacht blijken te maken te hebben met een springvloed en daarbij een harde wind richting de kust. Maar in Karamea is geen slecht weer geweest. De dame van deI-site, verteld dat we ook voor 75 dollar een auto kunnen huren, inclusief benzine, waarmee we wel deze weg in mogen. We besluiten de auto te gaan huren en rijden naar de verhuurder. De verhuurder bleek in de winkel te zijn geweest toen we informatie  navroegen. Hij is een multi-tasker. Hij rijdt de schoolbus, is postbode en verhuurd de auto’s. er is niemand thuis, dus we bellen. De auto staat morgen om 09:00 voor ons klaar. We rijden naar een gemeente (Doc) camping en schrijven ons in. Meteen vragen we na of we morgen, na de wandelingen nog wel mogen komen douchen. Dit is geen probleem. We maken ons eten en gaan nadien nog even naar de kroeg. We proberen hier het nieuws te zien, maar er staat wat anders op.

Woensdag 31 januari - reis naar Karamea

We kwamen gisterenavond tot de ontdekking dat we zelf geen mail ontvangen hebben met de mededeling dat er een nieuw verhaal op onze reisblog gezet is. Dezelfde mail ontvangen jullie normaal ook. Deze keer is er echter iets misgegaan op de server van Reismee en is de mail niet verstuurd. We maken dus nog snel een extra verhaaltje aan met de mededeling dat er nieuwe verhalen beschikbaar zijn. Wij hebben deze nu wel ontvangen en hopelijk jullie dus ook.

Nadat we ons allen weer hebben opgefrist en het ontbijt genuttigd hebben, bellen we met onze camper verhuurder. We hebben namelijk al 2 nachten achtereen in de ochtend geen stroom meer. Nou ja geen stroom. In ieder gevel te weinig. De kraan loopt niet meer en de verlichting brand zwak. Aangezien deze spanning ook de koeling koud moet houden willen we wel dat hier naar gekeken word. We bellen en mogen langskomen. Binnen 1 uur zijn we weer weg en zijn de problemen hopelijk verholpen. Er is een onderdeel vervangen en de meters geven weer meer stroom aan.

We gaan de camper dus maar een duurtest geven en vertrekken richting Karamea. Na een ruim uur gereden te hebben, stoppen we bij een dumpplaats op een DOC camping, een overheidscamping welke zelf bedienend is. We lozen hier het afvalwater en chemisch toilet en maken ons klaar voor de lunch. Op dat moment worden we aangesproken door een man in oranje hesje. Wat onze plannen zijn vraagt hij. We willen alleen lunchen en daarna weer door geven we aan, waarop hij zegt dat er vaak mensen kommen overnachten en dan geen inschrijving doen en dus ook geen vrijwillige bijdrage achter laten in de Box. Na de lunch rijden we door naar de Buller Gorge. Onderweg nemen we nog een Thick-shake en een koek. Een Thick shake is als de Nederlandse milkshake. Als je hier een normale milkshake besteld, krijg je dunne melk met een smaakje.

Op de parking is ondertussen een vrachwagen langs de onze komen te staan.

We gaan weer door en rond 19:00 stoppen we op een grote gravelvlakte langs de weg. Hier maken we het eten klaar. Ondertussen word Annie aangevallen door de Sandfly’s. Een gemenere versie van de mug. We slikten al 4 weken voor vertrek vitamines om ons minder aantrekkelijk te maken voor de Sandfly’s. Echter lijkt dit niet altijd te werken. De horren bij de openstaande ramen en dakramen zitten al snel vol met tientallen Sandfly’s we spuiten met anti Sandfly spuitbussen en het lijkt af te nemen. Annie is echter niet gerust en wil dat we na het eten doorrijden naar Westport, een kleine 60 km. Yvonne gaat de uitdaging aan en rijd op haar gemak naar Westport.

We stoppen voor de bibliotheek, voor de Wifi. we tanken de Camper vol met Diesel en zetten de camper in een zijstraat van de bibliotheek, waar we gaan overnachten. Gedurende de nacht neemt de wind flink toe en word de camper heen en weer geschud.

Dinsdag 30 Januari Woodend Beach

Vandaag zijn we rustig opgestart. Lekker onder de douche bij Rosalie in Jason in huis. Wat een luxe en wat een verwennerij. Nogmaals dank, Rosalie en Jason voor jullie gastvrijheid!

Ondertussen is het internet café ook weer geïnstalleerd bij Huize Manor. Hier hebben we de foto’s en verhalen bijeengebracht en op ons reisblog gezet. De verhalen worden meestal op de dag of de dag erna geschreven. Het uitzoeken van de foto’s en toevoegen aan de verhalen gebeurd meestal als we de verhalen ook op internet gaan zetten. Vandaag is weer zo’n dag. We zijn hier een ruime 3 uur mee bezig geweest, met als resultaat …. weer 6 nieuwe dagen op het reisblog.

Rond 13:00 hebben we de 2 garagedeuren opengezet (waardoor er een lekker briesje ontstaat) en ons campingtafel met stoelen in de garage uitgestald. We gaan hier lekker de boterhammetjes met ei en tomaat opeten. Hierna pakken we de motorhome in en gaan naar Woodend Beach. We rijden recht op het strand af nog 200 meter, wat een rook, maar we ruiken geen rook. Raar? Het blijken toch wolken te zijn. de zee verdampt en komt meteen als wolk te hangen. We gaan toch met de zwembroek het strand op. Het is lekker warm.

Annie en Yvonne instaleren zich op het strand, Joop gaat een rondje lopen over strand en duin.

Ben en ik gaan de strijd aan met de golven. Het strandzand brand aan de voetjes en de terugkrabbelende golfjes zijn lekker warm.

De grote oceaan echter niet, maar na een paar minuten zijn we aan de watertemperatuur gewend. De golven zijn zo’n 80 tot 100 cm hoog. We duiken lekker de golven in en gaan wat verder de zee in. Het water word niet dieper en we kunnen telkens blijven staan, ondanks dat we lekker ver de zee ingegaan zijn.

Rond 17:30 verlaten we het strand en gaan naar de supermarkt. We moeten af en toe ook voor ons zelf koken! Van de laatste 3 dagen hebben we 2 keer op een ander gegeten (op uitnodiging van de nichtjes, uiteraard!). Na de boodschappen gedaan te hebben gaan we weer naar Rosalie en Jason, waar we weer in de achtertuin parkeren en ons avondmaal bereiden en oppeuzelen. Terwijl we aan de pudding zitten komt Jason langs met de onkruidverdelgerspuit op de rug. Zijn Dochtertje Penny (Penelope 3,5 jaar) komt hem achterna. Wij vrolijk en uitbundig zwaaien, maar ze durft niet te komen. Telkens als we de oprit oprijden, zelfs voordat we haar ontmoet hadden stond Penny ook uitbundig te zwaaien. Maar ja, van achter het glas is het toch wat veiliger. Toch een 5 tal minuten later komt ze met Yvonne een kijkje nemen in onze grote camper. Daarna laten we haar ook nog achter het stuur zitten. Ze moet wel zelf de grote vrachtwagencabine inklimmen van papa Jason. Penny wil namelijk nogal graag zeggen dat ze iets niet kan en geholpen moet worden. Na 2 pogingen plaats Jason haar toch achter het grote stuurwiel. En een lol dat ze heeft.

Trekkend aan het stuur en hobbelend op de bestuurdersstoel. Als ik(Marcel) dan ook nog eens de camper schud gaan de remmen(spreekwoordelijk) los. De deur moet zelfs dicht. Dan komt ze uit de camper zelf naar beneden geklommen en meteen klimt ze, deze keer zelf, weer terug. We willen de claxon aanwijzen, maar Jason stopt ons. Wel zo verstandig, wand deze werkt altijd (ook met contactsleutel verwijderd)en als penny deze weet te vinden, zal ze deze ook blijven gebruiken.

Jason bied ons een biertje en wijn aan en we, Rosalie, Jason, Penny en de Dutchies aan ons campertafeltje bij te praten en de planning te bespreken. Nu begint het toch wel laat te worden voor Penny en gaat Moeder Rosalie haar naar bed brengen. Ook Jason gaat er vandoor aangezien hij morgen weer om 06:00 op zijn werk moet zijn. Het is ondertussen 22:00 en buiten lekker afgekoeld. Ook wij gaan naar binnen en zitten nog tot 24.00u achter de computers. Ondertussen hebben we ook besloten dat we morgen voor een 3-4 daagse trip naar Karamea gaan. Hier zouden mooie groten moeten zijn, welke men zelf al wandelend moet kunnen bezoeken.

Maandag 29 januari. Op stap met Natasha naar Akaroa en Pigeon Bay

Na Joops trimrondje en beperkt gebruik gemaakt te hebben van het huis van Rosalie en Jason, rijden we naar Natasha. Dit wegrijden kon pas nadat we Beasel ,de hond, aan de riem hadden anders zou hij bij het openen van de poort de benen nemen, Yvonne is heel bedreven in honden lokken.

Het is smorgens al 22 ° maar al snel komt de zon er al goed door, het beloofd weer een mooie dag te worden. Wij gaan Natasha ophalen en samen naar Akaroa op het schiereiland en Pigeon Bay waar een van de vier nichtjes geboren is en de andere drie op de primary school gezeten hebben. Zowel de vader als de moeder van hun gaven les op dit schooltje. Marcel zit weer achter het stuur om deze 95 km te overbruggen met langs zich Natasha en Yvonne. Voorin kletsen en lachen zij wat af.

Het regenboog achtige bord langs de weg geeft aan Brand gevaar “Very high”. Het gras is geel en er staat een lekker briesje dus als het begint … De weg hier naar toe, en ook de terugweg is net een grote natuurfilm. We starten op 10 meter hoog en met de hobbelige slingerende weg gaan we dan naar boven dan weer naar onder en regelmatig een schitterend uitzicht over de bergen of over de diverse baaien.

Soms tot hoogte van bijna 700 meter. In Akaroa parkeren we de camper langs de baai en wandelen verder langs de baai met vele boten…. een groot cruise schip…. een Jett boot….. en aan de andere kant van de weg de prachtige rode Rata bomen.

En winkeltjes en restaurantjes. Van beide maken we gebruik. Onder een boom laten we het ons weer goed smaken.

Op de terugweg nemen we de nog smallere toeristische route, en nemen de afslag naar Pigeon Bay waar het eerder vernoemd schooltje nog steeds staat. Dit schooltje is nu in gebruik als woning. We rijden eerst het schooltje en kerkje voorbij tot het boten huis met pier langs deze doodlopende weg. Nadat we ons wat uit hebben laten waaien op deze zon overgoten pier, lopen Natasha Joop Yvonne en Ben terug naar het oude schooltje. En warempel de camper komt van de pier terug gereden met achter het stuur Annie, dat moet kunnen want zij is de enigste met een tractor rijbewijs.

Gezamenlijk nemen we nog een kijkje in het oude kerkje waar Rosalie nog gedoopt is. Alleen de vierde zondag van de maand wordt hier nog een dienst gehouden. Toch blijkt het kerkje gewoon open te zijn, groot missaal in de houder en twee orgels achterin de kerk. We gieten nog wat vloeistoffen naar binnen en dan weer op naar Christchurch nog 55 km voor die plaats stopt Marcel plots op bevel van Natasha, we zijn nu bij Little River Craft station en zij weet dat ze daar lekker ijs hebben en wil ons trakteren.

Maar helaas 3 minuten over zes, net gesloten. Via Ataahuh en Lake Ellesmere en Litleton rijden we door Christchurch waar we zien dat na de aardbeving van 22 febr. 2011 toch al heel wat nieuwbouw gepleegd is. Als we Natasha thuis afgezet hebben rijden we via Ohoka nog even langs de oude woning van Mark en die van Miep. Dan weer naar de achtertuin van Rosalie en Jason waar we eten en nog wat aan de reisblog werken.