Al voor 7 uur begint het gerommel al in onze gezamenlijke slaapkamer.

Vandaag is de planning dat we met Michaela en Scott op stap gaan.

Van Rangiora naar Arthurs Pass. En daar wat activiteiten ondernemen. Eerst nog even brood en het belangrijkste, de twee snoeptrommels weer bij vullen en dan naar Michaela en Scott, die hadden de rugzak al gevuld klaar staan, dus hup om 8.30 uur de camper in en wegwezen de Arthur’s Pass op. Het zonnetje is nog achter de witte bewolking, en gisteren op TV gezien dat het mogelijk kan gaan regenen in het midden en westen. Na een70 tal km. draait Marcel linksaf richting het Lake Lyndon , waarom ? Dat blijkt op verzoek van Michaela en Scott gedaan te zijn. We rijden een vijftal km een mooi breed dal in en dan wordt er gestopt langs het meer.

Dan krijgen we te horen dat een klein eindje verderop op een punt in het water Scott, Michaela daar ten huwelijk heeft gevraagd. Zij wonen al meer dan 5 jaar samen maar toch reden voor een engagement party dat gehouden is toen wij nog op het Noorder eiland zaten. In de korte tijd dat we hier staan komt toch de zon er weer stevig door, en in de loop van de dag laat hij ons ook niet meer in de steek.

We gaan weer door naar Castle Hill . Dit is een aantal kort bij elkaar liggende grote stenen op een berg, waar je kunt opklimmen, heel typisch hier en hoe ontstaan ??? Annie gaat de klim niet aan. De andere gaan eerst de wandeling naar de “stenen” doen en dan de klim. Marcel blijft eerst nog beneden om van daar af ons op de top te fotograferen. Als wij boven komen is het toch even slikken en zijn we niet allemaal even enthousiast om naar de afzetting loze rand te schuifelen. Wat een diepte zonder maar een takje voor je. En wat denk je, die schijtert van een Joop durft niet op het einde van de stevige steen te komen staan. wel Bungy jumpen en Skydiven etc. etc. Dus mag hij niet op de foto.

Via een ander pad gaan we weer naar beneden. Hier gebruiken we de lunch in de vrije natuur.

Als we na 55 km. bij Arthurs Pass aankomen, parkeren we bij de voet van de Punch Bowl waterval. Vanuit de verte zie je daar al wat van. Maar het is nog een hele wandeling en zeker klimpartij voor nodig om op het “uitkijk schavotje ”te komen. Eerst ruim 200 treden naar boven dan weer 76 naar beneden en vervolgens weer 65 naar boven. Na een kort verblijf op het schavot, bij de schitterende waterval, nemen we de 341 treden maar weer.

We lezen nog het e.e.a. over de Possum plaag en de achteruitgang van de KEA (vogel) populatie en dan aanvaarden zo rond 14.00 uur we de terugweg maar weer, maar voor we weer helemaal doorrijden tot “thuis” stoppen we bij de Cave stream net voor Castle Hill. Dit hebben we tot het laatste bewaard want waarschijnlijk zou je bij deze activiteit nat kunnen worden. We stallen de camper bij de parkeerplaats van deze Cave, passen onze kleding wat aan, telefoons en camera’s gaan in plastic builen en op naar de Cave. Dit is een smalle hoge door water uitgesleten kloof, van boven helemaal dicht, waar nog gewoon de rivier door stroomt. Advies hier is deze 500 meter lange pikdonkere hindernis tegen de stroomrichting in te nemen. Dat is meteen de doop voor we een meter of tien in de grot zijn staan we tot aan borsthoogte in het stromende frisse water.

Allen met een hoofd of zaklamp, tasjes omhoog en maar zorgen dat je niet valt. Het water is wel helder maar je loopt steeds over grotere of kleinere soms losliggende stenen terwijl het water soms stevig langs de benen stroomt. We knippen waar mogelijk is soms een fotootje en doen dan al onze onmisbare lampen eens uit. Nou, donkerder kan echt niet in deze kronkelende grot. Wel veel lawaai van al dat water hier, met af en toe een waterval waar je onder kan gaan staan of waar tegenop je moet klimmen.

Als we eindelijk weer een straaltje daglicht zien moeten we eerst nog midden in de snelle stroming gaan staan en met behulp van geplaatste beugels omhoog klimmen en dan aan een ketting over een horizontale rand kruipen, om zo uit de Cave/rots te komen.

Deze “wandeling” zou vijfhonderd meter lang zijn. Na het bekijken van de foto’s blijkt dat wij 50 minuten onder de grond zijn geweest. Het was weer een hele mooie uitdagende en spannend avontuur. Een korte wandeling boven de grond in het zonnetje brengt ons weer op de parkeerplaats. Hier wordt even een “piepshow” gehouden zodat we weer droog de camper in kunnen. Alle foto’s worden eens bekeken en onze digitale apparatuur heeft er niets van geleden. Scott stelt voor om vanavond te gaan eten bij restaurant, John Roy in Rangiora. Even een belletje en ja om 19.30 zijn we welkom. We laten het hier ons goed smaken onder het na kletsen van de mooie belevenissen van vandaag, en zoeken dan ons nestje weer op in de achtertuin van Cullen Ave.